O, wreszcie słowa od Niego! ;> Dziękuję.
Niemniej zachowam zdrowy dystans do tej instytucji.

Hm. Ten "dar" Ducha Świętego nie znika. A - za przeproszeniem - on męczy.
Co tam się działo w "Odnowie", to z pewnością ksiądz, który prowadził "Odnowę", wie, ale inny ksiądz stwierdził wobec mnie, że nie otrzymałem tam tego "daru". Więc zrozum, że mam dosyć Kościoła, który mi dał Ducha, a potem patrzy jak na wariata.
Cóż, a życie toczy się dalej.

Czy ja mówiłem o szatanie? Po prostu mówię, że tylko ksiądz prowadzący wyglądał na... przytomnego.

Ale, skoro mówisz, że wystarczy nie mówić, to po prostu postaram się nie mówić. Bo... dość mam tego wszystkiego.

Obawiam się, że to jednak w Odnowie się stało i wszystko wyłuszczyłem, a Ty zwyczajnie jesteś zbyt pewna swoich pewności. No przepraszam, że piszę przykre rzeczy, ale dla mnie są bardziej przykre.

A ksiądz na ostatniej spowiedzi takie mi dał kazanie; poza tym, że mało miłosierne; że ominął ten temat. Inny stwierdził, że to, co się stało ze mną w Odnowie -- nie miało miejsca.

Postaram się po prostu ignorować ten dar, skoro nawet księża go nie widzą. Może kiedyś o tych wydarzeniach w Odnowie zapomnę.

Obawiam się, że to nie takie proste. "Nie chcę tego <daru> i tego daru nie ma". Wciąż cisnął mi się na usta jakieś słowa.
Wszystko zaczęło się na tym jednym spotkaniu w Odnowie i od natchnionej mowy pewnej dziewczyny.
Ale podejrzewam, że to nie sprawka Boga, ale jakiś magiczny trik. Nie wiem, ale chyba po twarzy księdza prowadzącego było to widać.
Ja w przypływie głębszej refleksji nad swoimi czynami i słowami, doszedłem do spostrzeżenie, że sam w dzieciństwie zaintrygowało mnie, jak to jest z tą ksenolalią, jak to jest ją mieć, i poddałem się pewnie jakiejś autosugestii.
Zupełnie nie wiem, jak się tego pozbyć.

No nic, dzięki Sylko za zapewnienie, że skoro nie chcę już tego daru, to Bóg wcale mi nie narzuca, bym go chciał.
Pozdrawiam

Hm. Trochę wymijająca i szablonowa odpowiedź. Cóż, z tym, że mam - użyję psychologicznego terminu - wyzbyć się swojego "ośrodka jaźni", to się nie zgodzę. Dobrze mi mówisz, że nie muszę się wyzbyć, bo wiedz, że całe życie starałem się żyć sprawiedliwie.
I cóż, mówisz, że to dar. Wiedz, że niełatwo z nim żyć, zwłaszcza w moim obecnym stanie psychicznym i po "entuzjastycznych" reakcjach tych dwóch księży, które nakreśliłem wcześniej.
Przynajmniej Ty nie wzięłaś tego za wariactwo.

Ale przyznam, że najchętniej bym zapomniał o tych językach, więc jeśli Pan szanuję moją wolę, to może za jakiś czas to nastąpi.

O, Boże, jaka ulga, mogę z kimś o tym pogadać.

Sam już nie wiem, czy chcę czy nie chcę się po wyzbyć. Problem jest w tym, że mam już etykietkę -- o, dyskrecji -- chorego i jeśli komuś powiem, że jeszcze mówię w językach, których nie rozumiem, to całkowicie weźmie mnie za czubka.

Muszę powiedzieć, że dwa lata temu, tuż po otrzymaniu tego daru, poszedłem do księdza, zresztą egzorcysty i mu się zwierzyłem z tego głosu "Mana ta et, al Jehu" oraz z tego, że sam zaczynam mówić językami. Wtedy mi stwierdził, że tak, mam ten dar, i to jest zwyczajna rzecz od dwóch tysięcy lat. Ale. Ale mój stan psychiczny od tego czasu się pogorszył i -- trochę zaszantażowany przez rodzinę -- trafiłem do psychiatryka w lecie 2011 roku (po raz drugi w życiu, pierwszy w 2005) i dostałem diagnozę najgorszą z możliwych. I --- ten sam ksiądz, który potwierdził po niemal roku od psychiatryka, nawet na mnie nie spojrzał, tylko odburknął: "jaki dar??".
Inny także stwierdził, że tamte słowa, które powyższe słowa, wcale nie były po hebrajsku. (Można sprawdzić choćby w Internecie -- są to dokładnie te słowa: porcji to pora, nie Boga).

Rozumiesz wobec tego, że nie łatwo jest żyć z tym darem. Zwłaszcza gdy czasem, gdy wpadnę w trudną sytuację i złe myśli mi przychodzą do głowy, zaczynam nawet bluźnić tymi językami.

Zresztą, sam nie wiem, czy wierzyć i co o tym myśleć. Tam we Wspólnocie - jak już mówiłem, raz jedyny tylko byłem - podczas tzw. konferencji kobieta mówiła rzecz, z którą nigdy w życiu się nie zgodzę. Aby wyzbyć się z serca - tego centrum naszego ja -- swojej woli i żyć według Ducha Świętego (na marginesie dodam, że znałem pewną dziewczynę z tej Wspólnoty, która była stuprocentowym zaprzeczeniem tej zasady). Potem zaś podczas śpiewów, modlitw i tej natchnionej modlitwy językiem, podczas której - jak już mówiłem - jakby świat przestał istnieć poza tą mówiącą dziewczyną --- tylko ksiądz, by rzec, nadzorujący spotkanie, wyglądał jakby nie ulegał żadnej religijnej ekstazie i patrzył to na tego, to na owego bardzo czujnym okiem.
I właśnie ten ksiądz mi potem mówi, że wcale Bóg do mnie nie powiedział po hebrajsku, tylko coś mi się w głowie poprzestawiało.

Sam też zaczynam się zastanawiać, czy ten dar, to nie jakaś autosugestia, ponieważ wychowałem się w bardzo religijnej rodzinie i jakiś zdrowy rozsądek we mnie każe tak myśleć.

Proszę Cię!
Przecież otrzymałem go we Wspólnocie, na której spotkanie poszedłem z jakąś dziwną nadzieją, że może go otrzymam i wszystko zaczęło się od momentu, którego opisywałem - tego natchnienia pewnej dziewczyny, która sama zaczęła mówić językami.

Ale może faktycznie, ten dar zniknie za parę lat. "Położę wędzidło na swoje usta".

Nie, no mówię, i w każdech chwili mógłbym mówić, czasem w myślach, a często aż się chce krzyczeć. Próbowałem też zapisywać to. Nie wiem, interesuję się trochę literaturą i mam jakieś dziwne przeczucie, że te słowa coś znaczą.

Ale... powiem szczerze, że wolałbym tego daru nie mieć.

I -- skoro pozostajemy w Sieci anomimowi -- powiem dlaczego.

Te słowa "kryzys emocjonalny" - to bardzo eufemistyczne określenie. Od kilku lat zmagam się problemami psychicznymi, które naprawdę już różnie diagnozowano, i aż wstyd mówić, jakie są najcięższe zarzuty. Kiedyś jedna osoba powiedziała mi -- i to mi teraz najbardziej pasuje do mnie z tamtych lat: osobowiść mnoga (i jak każdy z taką diagnozą przyjąłem to nie na serio). Dopiero mniej więcej od roku odrywam swoje ja sprzed tych historii psychiatrycznych. (dar otrzymałem - jak już mówiłem dwa lata temu). Inny psycholog mi mówił, że to zaburzenia schizotypowe. Mniejsza o diagnozy, za dużo ich już naprawdę słyszałem i naprawdę były różne.

I teraz -- sama powiedz -- po tym zwierzeniu nadal mi wierzysz, że mam ten dar?
Bo ja najchętniej bym się go pozbył, bo przyprawia mnie o jakieś szaleństwo.

Kochani!

Słuchajcie, jest taka sprawa.

Tak się składa, że jakieś dwa lata temu otrzymałem - jak to ksiądz później potwierdził -- dar języków, a właściwie ksenolalia.

To było tak... Przeżywałem głęboki kryzys emocjonalny i postanowiłem sprawdzić Odnowę Życia w Duchu Świętym. Ot tak, na jedno spotkanie poszedłem. Przyznam, trochę licząc na cud uzdrowienia, a trochę z próżnej ciekawości: co to właściwie jest tak ksenolalia, bo w dzieciństwie słyszałem o niej tu i ówdzie i trochę mnie ona fascynowała - czy jest czy nie nie ma, i gdzieś w głębi liczyłem na jakieś Boże natchnienie.
Dodam, że od dzieciństwa byłem wychowywany w bardzo pobożnej atmosferze.

Tam na tym spotkaniu grupy charyzmatycznej z początku nic nadnaturalnego się nie działo. Śpiewy jak w kościele. Wychwalanie Boga. Konferencja o wyzbyciu się własnej woli z serca... Aż tu kolejne śpiewy i wzywanie Pana Boga. I nagle jedna dziewczyna zacząła mówić jakimś obcym językiem. Brzmiał trochę jak jakiś bliskowschodni albo z północny Afryki, ale chyba już wymarły. Z kolei inna osoba próbowała je "przekładać" na polski i z tego co pamiętam brzmiało to mniej więcej tak: "Jestem waszym Bogiem, kocham Was", i tym podobne. Ja początkowo próbowałem racjnolanie to ogarnąć, to jest - sprawdzać czy polskie słowa, które się powtarzają, powtarzały się były także w tym obcym języku. Ale coś mi się rozłaziło to wszystko, choć przecież ja wcale lingwistą nie jestem i nia przecież miejsca ni czasu na analizy. I właśnie w tym momencie poczułem coś dziwnego. Jakby cały mój umysł został wyrwany z (że użyję filozoficznego pojęcia) intersubiektywności i pozostała tylko ta dziewczyna, która mówiła obcym językiem.
Dodam, że w czasie tego całego spotkania grupu charyzmatycznej tylko ksiądz prowadzący wyglądał, jakby zachowywał trzeźwą ocenę w tym wszyskim i spoglądał na tego i owego.

Jakieś tydzień po tych wydarzeniach. Jestem wieczorem w kościele na Mszy Świętej i słyszę słowa "Mana ta et, al Jehu". A byłem wtedy tylko po śniadaniu. Wpierw myślę, że coś w głowie mi się pokiełbasiło, że niby "Eta". Ale nie. Przypomnam sobie, że przecież Jehu to po hebrajsku znaczy tyle samo co Jahwe. Wracam do domu, sprawdzam słowniki hebrajskie w necie i zdanie, które usłyszałem znaczy dokładnie, słowo w słowo: "Porcji to pora, a nie Boga".

Od temtej pory czasem zaczynam mówić językami, sam już nie wiedząc czy to ksenolalia czy to glosolalia czy to wszystko to triki umysłu i wcale tego daru nikt nie otrzymuje.
Czasem zaczynam bluźnić na Boga tymi językami, gdy przychodzi mi do głowy jakaś depresyjna a absurdalna myśl.

Sam już nie wiem, co z tym zrobić.

I powiem szczerze, że gdybym mógł cofnąć czas, najchętniej nie poszedłbym był do tej wspólnoty ni nie czekał na żadne natchnienia.

Czy wiecie jak się tej ksenolalii pozbyć?