sadze ze wlasnie ten welon ma byc symbolem tego plotna w ktore owiniety byl Jezus
Niestety ale tylko na tyle jestem w stanie odpowiedziec na twe pytanie.

Modlitwa nie zawsze chyba da pożądane skutki gdy osoba czuje sie z tym dobrze kiedy czyni zle i jest egoistyczna, zazyczaj taka osoba jest przekonana ze wszystko robi dobrze

Czy jest to porostu zezwolenie ludzi na zło bo tak będzie łatwiej?
Czy nie jest to objaw zniewolenia i opętania?
Dlaczego ludzie zachowują się tak egoistycznie wobec drugiej osoby, mam na myśli tutaj np. wykorzystanie znajomości jedynie w celu uzyskania informacji dot. drugiej osoby czy załatwienia sobie pracy i innych.

Temat zakładam w celu podzielenia się wiedzą i również uzyskaniu informacji

Św.Eufemia

(ok. 290, Chalkedon - 303/7, Chalkedon)
męczennica

patronka: Rovinj

wspomnienie: 16 września

Urodziła się ok. 290 r. w Chalkedonie, miejscowości położonej po azjatyckiej stronie Bosforu na przeciw Bizancjum, w rzymskiej prowincji Bitynia (Azja Mniejsza). Miała być córką senatora Philophronosa i jego żony Teodozji.

Już w młodości ślubowała żyć w dziewictwie.

Decyzja ta – to powołanie! – poddane miało zostać testowi ostatecznemu. Żyć bowiem przyszło Eufemii w czasach najstraszniejszych w starożytności prześladowań chrześcijan za cesarza Dioklecjana…

Ok. 303/7 r. Rzymski prokonsul Azji Mniejszej, Priscus, w odpowiedzi na dekrety cesarskie, wydał własne rozporządzenie, żądające od mieszkańców miasteczka złożenia ofiary pogańskiemu bóstwu Aresowi (rzymskiemu Marsowi). Eufemia i inni chrześcijanie nie poddali się dyktatowi. Oddali się z miasta i ukryli. Gubernator rozpoczął więc poszukiwania. Ukrywającą się Eufemię i 49-cioro innych wiernych wykryto w jednym z domów w okolicy – oprawcy znaleźli ich pogrążonych w modlitwie, na kolanach…

Zażądano złożenia ofiary bożkowi. Wszyscy odmówili. Eufemia miała mówić: „Nie traćcie czasu na próżne namowy. Jesteśmy ludźmi rozsądku, dla których porzucenie Prawdziwego Boga, Stwórcy Nieba i Ziemi na rzecz bezrozumnego, pustego idola jest rzeczą niezrozumiałą. Nie boimy się waszych oskarżeń, tortur, którymi nas straszycie. Jesteśmy świadkami naszego Pana, który okaże Swą moc…”

Torturom ich rzeczywiście poddano. Trwały ok. dwudziestu dni. Szczególnie okrutnie torturowaną najmłodszą z męczenników, Eufemię. Odddzielono ją od pozostałych i męczono odrębnie, między innymi przywiązując do koła obracanego nad dywanem z ostrych, nacinających ciało, noży – koło miało się zaciąć. Próbowano wrzucić do pieca ale dwóch oprawców po jego otwarciu dostrzegło w nich anioła i odmówiło wykonania rozkazu. Nawrócili się w momencie próby. Wschodnia tradycja zachowała ich imiona – Wiktor i Sostenes – za swój czyn ponieść mieli męczeńską śmierć. Wrzucono więc Eufemię do dołu naszpikowanego ostrzami pokrytymi ziemią i darnią. Tradycja mówi o anielskich interwencjach i wyjściu bez szwanku z tych prób…

Nie złamano nikogo: ani jej ani pozostałych…

Spektakl cierpień zakończył się w rzymskim amfiteatrze, gdzie urządzono igrzyska i nasłano na męczenników dzikie zwierzęta. Legendarne przekazy podają, że lwy miały Eufemię oszczędzić. Śmierć poniosła od niewielkiego ugryzienia w nogę głodnej niedźwiedzicy…

Jej ciało nie zostało więc rozszarpane i rodzice w całości złożyli je do grobu w Chalkedonie.

Po edykcie tolerancyjnym Konstantyna Wielkiego (313 r.) i przeniesieniu stolicy do Bizancjum (przezwanego Konstantynopolem) w Chalkedonie, na miejsu jej grobu, wybudowano katedrę ku czci św. Eufemii. Ciało świętej złożono w nim w złotym sarkofagu.

W 451 r. w Chaldenie odbył się najliczniejszy w starożytności (630 reprezentantów) IV Sobór Powszechny. Odrzucono nauczanie archimandryty Eutychiana i herezję monofizytyzmu (od „mono-physis” oznaczające „jedna natura”: Jezus miał być tylko Bogiem, ale nie człowiekiem): zatwierdzono tzw. chalcedońskie wyznanie wiary, uznające pełnię człowieczeństwa i pełnię boskości Jezusa Chrystusa, w Jednej Osobie - Drugiej Osobie Trójcy Świętej.

Zgoda w sprawie natury Boga-Człowieka Jezusa Chrystusa nie przyszła łatwo. Sobór był podzielony. Obie strony sporu trwały na swoich stanowiskach. W tej sytuacji patriarcha Konstantynopola Anatolius zasugerował więc poddanie się woli Bożej i decyzji Ducha św. przez pośrednictwo św. Eufemii. Wybór pośredniczki wydawał się oczywisty: obrady odbywały się bowiem w katedrze jej poświęconej…

Dwie tezy – monofizycką i ortodoksyjną - w formie wyznania wiary Credo spisano na papirusach, zapieczętowano i złożono w sarkofagu św. Eufemii, na relikwiach świętej. Sarkofag został zamknięty i zaplombowany. Obecny cesarz Marcjan wystawił straże mające pilnować sarkofagu. Delegaci udali się na modlitwy. Podjęli post.

Po trzech dniach sarkofag otworzono.

Papirus z wyznaniem monofizyckim leżał u stóp Eufemii. Wyznanie ortodoksyjne znajdowało się w uniesionej prawej ręce Eufemii…

Cud Eufemii poświadczony został w formalnym liście papieża, Leona I, do uczestników Soboru:

„Nasz Pan, przez pośrednictwo św. Eufemii, która Wyznanie Wiary – przedłożone jej przez Imperatora i jego czcigodną Małżonkę - przedstawiła swemu Oblubieńcowi, wskazał – uciszając przeciwników – na nasze Credo, i tak, wskazaniem i słowem, nałożył nań Swoją pieczęć…”

Ok. 620 r. relikwie św. Eufemii przeniesiono z Chalkedonu, podbitego przez Persów króla Chosraua, do Konstantynopola. W czasach obrazoburstwa (ikonoklazm) relikwiarz zawierający jej szczątki miał być wrzucony do morza. Wyłowić go mieli dwaj bracia, Sergius i Sergonos, którzy oddali je prawowiernemu biskupowi. Relikwiarz ukryto w krypcie kościoła.

Po jakimś czasie przeniesiono go na wyspę Lemnos, by wreszcie, w 796 r., przywieźć z powrotem do Konstantynopola.

W średniowieczu relikwie Eufemii zabrali z Konstantynopola krzyżowcy. Głowę świętej templariusze przechowywali w Nikozji na Cyprze. Dziś większość relikwii znajduje się bazylice św. Eufemii w Rovinj (dawne Rovigno), w Chorwacji, w rzymskim sarkofagu z VI w. Legendy niosą, że relikwie trafiły tu ok. 800 r. - sarkofag wyłowić miał z morza mały chłopiec - gdy poglądy obrazoburcze ponownie brały górę w Bizancjum. Część relikwii jednakże znajdować się ma w cerkwii św. Jerzego Ekumenicznego Patriarchatu w Istanbule.

Św. Charbel Makhlouf
(1828 - 1898)



Libański mnich, pustelnik, cudotwórca i uzdrowiciel.

Beatyfikowany 5. grudnia 1965 r. przez papieża Pawła VI.

Kanonizowany 9. października 1977 r. przez papieża Pawła VI.


Modlitwa do św. Charbela
Święty Ojcze Charbelu, który wyrzekłeś się przyjemności światowych i żyłeś w pokorze i ukryciu w samotności eremu,
a teraz przebywasz w chwale nieba, wstawiaj się za nami. Rozjaśnij nasze umysły i serca,
utwierdź wiarę i wzmocnij wolę. Rozpal w nas miłość Boga i bliźniego.

Pomagaj w wyborze dobra i unikania zła. Broń nas przed wrogami widzialnymi i niewidzialnymi i wspomagaj w naszej codzienności.
Za Twoim wstawiennictwem wielu ludzi otrzymało od Boga dar uzdrowienia duszy i ciała, rozwiązania problemów
w sytuacjach po ludzku beznadziejnych.

Wejrzyj na nas z miłością, a jeżeli będzie to zgodne z wolą Bożą, uproś nam u Boga łaskę, o którą pokornie prosimy,
a przede wszystkim pomagaj nam iść codziennie drogą świętości do życia wiecznego. Amen.



Życie.

Św. Charbel Makhlouf urodził się 8 maja 1828 r. w Bekaa-Kafra, w północnym Libanie, jako piąte dziecko biednej ale bardzo religijnej rodziny libańskich chrześcijan obrządku maronickiego. Na chrzcie otrzymał imię Józef (Youssef). Jeszcze jako chłopiec przyszły święty wyróżniał się wielką pobożnością i zamiłowaniem do modlitwy,
a sprzyjała temu rodzinna atmosfera wypełniona miłością i modlitwą oraz ciężka praca. Swoje powołanie do życia zakonnego św. Charbel zaczął realizować w wieku 23 lat wstępując, wbrew woli rodziny, do maronickiego klasztoru w Mayfouk, gdzie odbył nowicjat. Po dwóch latach został przeniesiony do klasztoru św. Marona w Annaya, gdzie
w 1853 r. złożył śluby zakonne i przyjął zakonne imię Charbel - imię antiocheńskiego męczennika
z I w. Przełożeni skierowali następnie ojca Charbela do klasztoru w Kfifan gdzie na tamtejszej uczelni przez kilka kolejnych lat studiował filozofię i teologię. Spotkał tam wielu wybitnych przedstawicieli Kościoła Maronickiego, którzy zarówno swą wiedzą jak i pobożnością i ascetycznym życiem wywarli na niego wielki wpływ. Jego nauczycielem i ojcem duchowym był Nimatullah Kassab Al-Hardini, świątobliwy zakonnik maronicki, asceta, filozof i myśliciel, beatyfikowany w 1998 r. przez Jana Pawła II.

Po odbyciu studiów i otrzymaniu święceń kapłańskich ojciec Charbel wrócił do klasztoru św. Marouna w Annaya gdzie przebywał do 1875 r. Głównym celem jego zakonnego życia było własne uświęcenie poprzez zjednoczenie się z Bogiem. Temu służył niezwykły, nawet jak na zakonnika, tryb życia wypełniony modlitwą, umartwieniami, praktykami pokutnymi, postami i medytacjami.

Masakra ludności dokonana w 1860 r. przez okupujących Liban Turków otomańskich, której ofiarą padło wiele tysięcy libańskich chrześcijan, wywarła wielki wpływ na ojca Charbela. Jak mógł pomagał szukającym schronienia w klasztorze uciekinierom, a swą modlitwą, pokutą i umartwieniami błagał Boga o miłosierdzie dla prześladowanych chrześcijan i ich muzułmańskich prześladowców. Wierny nauce Chrystusa wierzył, że aby zmieniać świat na lepsze należy samemu dążyć do świętości, należy złu przeciwstawić dobro a nienawiści miłość.

Po 16 latach pobytu w klasztorze św. Marouna ojciec Charbel uzyskał zezwolenie władz zakonnych na zamieszkanie w położonej w górach, niedaleko klasztoru, pustelni świętych Piotra i Pawła. Tam, przebywając w odosobnieniu, milcząc, modląc się i umartwiając, zamierzał jeszcze bardziej zbliżyć się do Chrystusa. Czas wypełniała mu modlitwa, kontemplacja, umartwianie oraz praca fizyczna. Pod habitem nosił włosienicę, spał na twardej ziemi tylko kilka godzin na dobę, raz dziennie jadł skromny, bezmięsny posiłek z tego co zostało innym zakonnikom. Szczególnym nabożeństwem ojciec Charbel darzył Eucharystię. Codziennie odprawiał Mszę Św. spędzając cały ranek na przygotowaniu się do niej, a po jej odprawieniu przez kilka godzin trwał w dziękczynieniu. Wiele czasu,
o różnych porach dnia i nocy, poświęcał na adorację Najświętszego Sakramentu oraz na odmawianie różańca przed obrazem Matki Boskiej. W pustelni spędził ostatnie 23 lata swego życia.

16. grudnia 1898 r. podczas odprawiania Mszy Św. ojciec Charbel dostał udaru mózgu. Stało się to podczas Podniesienia, gdy, zgodnie z maronicką liturgią, trzymając w ręku hostię odmawiał modlitwę prosząc Boga
o przyjęcie jego ofiary. Zmarł osiem dni później, w Wigilię Bożego Narodzenia 24. grudnia 1898 r. i został pochowany na przyklasztornym cmentarzu.


Cudowne wydarzenia i uzdrowienia.


Jeszcze za życia ojciec Charbel uważany był za osobę świętą. Jego niezwykła pobożność, bezgraniczne oddanie się Bogu, skromność, dobroć i promieniująca miłość sprawiły, że ludzie szukali u niego wsparcia, prosząc o pomoc
i orędownictwo. Wiele cudownych zdarzeń i uzdrowień miało miejsce jeszcze za jego życia. Pewnego razu uwolnił przerażonych mnichów od zagrażającego im jadowitego węża prosząc go aby zechciał sobie odejść nie wyrządzając im krzywdy. Gdy nad okolicznymi polami pojawiła się plaga szarańczy ojciec Charbel udał się tam i kropiąc wodą święconą i modląc się sprawił, że szarańcza odleciała a plony zostały uratowane. Raz wezwany został aby się pomodlić przy umierającym na tyfus młodzieńcu, któremu lekarze nie dawali już żadnych szans. Gdy udzielił mu sakramentu chorych i pokropił wodą święconą chory natychmiast odzyskał zdrowie. Później ów młodzieniec ukończył nawet studia medyczne i stał się jednym z najsławniejszych lekarzy w Libanie. Ojciec Charbel uzdrowił też chorego psychicznie i niebezpiecznego dla otoczenia mężczyznę, którego z wielkim trudem udało się doprowadzić do kościoła. Gdy zakonnik polecił mu uklęknąć szaleniec uspokoił się, a po nałożeniu rąk i odmówieniu modlitwy przez ojca Charbela całkowicie wyzdrowiał. Takich relacji zachowało się wiele, jednakże najwięcej niezwykłych, cudownych zdarzeń miało miejsce już po śmierci świątobliwego zakonnika.

Zgodnie z zakonną tradycją niezabalsamowane ciało zmarłego ubrane w habit zostało złożone we wspólnym grobie bez trumny. Po pogrzebie ojca Charbela miało miejsce niezwykłe zjawisko. Nad jego grobem pojawiła się niezwykła, jasna poświata widoczna w całej okolicy, utrzymująca się przez 45 dni. Na wieść o niezwykłym zjawisku do klasztoru w Annaya zaczęły przybywać tłumy wiernych, niektórym udawało się nawet otworzyć grób i zabrać jako relikwię fragment szaty ojca Charbela lub włos z jego brody. Władze zakonne postanowiły dokonać ekshumacji i przenieść ciało do klasztoru. Gdy po czterech miesiącach w obecności specjalnej urzędowej komisji otwarto grób okazało się, że mimo złych warunków i wypełniającej grób wody z mułem, ciało jest w doskonałym stanie, bez śladów rozkładu. Zachowało ono elastyczność i temperaturę ciała osoby żyjącej a także wydzielało przyjemny zapach oraz specyficzną wydzielinę - płyn nieznanego pochodzenia. Po umyciu i przebraniu zwłoki zostały złożone w drewnianej trumnie i umieszczone w klasztornej kaplicy. Co dwa tygodnie trzeba jednak było zmieniać im szaty ze względu na nieustannie wydzielający się płyn. W 1927 r. ciało ojca Charbela zostało umieszczone w metalowej trumnie i przeniesione do grobowca w podziemiach klasztoru. W 1950 r. zauważono, że z grobowca wydobywa się dziwna ciecz. Powołano specjalną komisję i w obecności lekarzy oraz przedstawicieli Kościoła otwarto grób. Ku wielkiemu zaskoczeniu okazało się, że mimo upływu ponad 50 lat ciało ojca Charbela nadal pozostało w doskonałym stanie, było giętkie i elastyczne, wciąż wydzielając tajemniczy płyn, który wypełniał wnętrze grobu, a szata była poplamiona krwią. Po obmyciu i przebraniu ciało świętego zostało wystawione na widok publiczny, po czym umieszczono je w nowej trumnie i ponownie zamurowano w grobowcu. Ponowne ekshumacje miały miejsce w 1952. i 1955 r. za każdym razem stwierdzając brak śladów rozkładu ciała oraz obfite wydzielanie tajemniczego płynu. Podejmowane próby zahamowania wydzielania płynu, między innymi przez usunięcie niektórych narządów, nie dały żadnych efektów. Zjawiska tego, niewytłumaczalnego z naukowego punktu widzenia, nie potrafili wyjaśnić najwybitniejsi naukowcy.

Wszystkie te niezwykłe wydarzenia sprawiły, że zaczął się rozwijać kult świątobliwego zakonnika. Do klasztoru w Annaya zaczęły przybywać tłumy pielgrzymów, różnych wyznań i narodowości, modląc się i prosząc ojca Charbela o pomoc i wsparcie. Nasączone wydzielającym się z jego ciała płynem skrawki materiału rozdawano jako relikwie - uśmierzały ból, przywracały zdrowie. Stwierdzono też wiele niezwykłych, niewytłumaczalnych z punktu widzenia medycyny, uzdrowień. Od 1950 r., kiedy to w klasztorze w Annaya zaczęto prowadzić rejestr uzdrowień, stwierdzono ich ponad 6 tysięcy. Trzy z nich stały się podstawą procesów beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego.
Siostra Mary Abel Kamary od 14 lat cierpiała na rozległy wrzód żołądka. Mimo dwóch operacji jej stan pogorszył się do tego stopnia, że nie mogła już jeść, nastąpiło odwapnienie kości i częściowy paraliż. Chora nie miała już sił, przebywała cały czas w łóżku. W lipcu 1950 r. została zawieziona do grobu ojca Charbela. Gdy dotknęła jego grobu i potarła chore miejsca chusteczką zwilżoną wydzielającym się z grobowca płynem poczuła jakby elektryczny wstrząs, wstała samodzielnie z noszy i zaczęła normalnie chodzić. Dokładne badania lekarskie wykazały całkowite wyzdrowienie "nie do wyjaśnienia ludzkim rozumem".
Eskandar Obeid oślepł na prawe oko, które uległo uszkodzeniu w wyniku wypadku. Ze względu na jego stan lekarze postanowili je usunąć. W nocy choremu objawił się ojciec Charbel, który polecił mu udać się z pielgrzymką do klasztoru w Annaya. W październiku 1950 r. Obeid dotarł tam, przyjął Komunię św. i długo się modlił przy grobie świątobliwego pustelnika. W nocy pojawił mu się ojciec Charbel, który zapewnił go że oko wyzdrowieje. Rano po obudzeniu Obeid stwierdził, że ślepota minęła i doskonale widzi prawym okiem. Lekarze potwierdzili całkowite wyleczenie oka nie znajdując jednak żadnego wyjaśnienia tego niezwykłego faktu.
Mariam Assaf Awad miała raka żołądka z przerzutami do innych narządów. Mimo dwóch operacji jej stan zdrowia ulegał ciągłemu pogorszeniu i lekarze nie dawali już jej żadnych szans na wyzdrowienie. Pewnego wieczoru w 1967 r., gorąco modliła się przed zaśnięciem do ojca Charbela o uzdrowienie. Następnego ranka ku swej wielkiej radości stwierdziła, że jest całkowicie zdrowa a wszystkie dolegliwości ustąpiły. Dokładne badania przeprowadzone przez zszokowanych lekarzy potwierdziły całkowite wyleczenie "nieuleczalnie" chorej Mariam.

Na całym świecie ludzie modlą się do świętego pustelnika prosząc o orędownictwo, wsparcie i pomoc w trudnych sytuacjach, piszą listy, wysyłają maile. Do sanktuarium św. Charbela w Annaya wciąż przybywają pielgrzymi z całego świata. Jedni aby prosić o pomoc, inni aby podziękować za doznane łaski. Wciąż mają miejsce niezwykłe zdarzenia i cudowne uzdrowienia.
Jednym z najgłośniejszych było cudowne uzdrowienie Nouhad Al-Chami. W 1993 r. uległa ona częściowemu paraliżowi, stwierdzono u niej także niedrożność tętnicy szyjnej. Jedyną szansą dla cierpiącej była operacja, która jednak nie gwarantowała powodzenia. Nouhad modliła się do Matki Boskiej i św. Charbela. W nocy przyśnił jej się święty Charbel, który w towarzystwie drugiego zakonnika zoperował jej szyję i zapewnił, że jest już zdrowa. Rano Nouhad stwierdziła, że paraliż minął i może się już sprawnie poruszać a na szyi zobaczyła dwie duże blizny ze szwami, w których znajdowały się jeszcze nici chirurgiczne. Żaden lekarz nie był w stanie wytłumaczyć tego zdarzenia, które odbiło się głośnym echem w Libanie i za granicą. Od tej pory, zgodnie z poleceniem św. Charbela, każdego 22 dnia miesiąca na pamiątkę swego uzdrowienia Nouhad przybywa do sanktuarium w Annaya, by wraz z tłumami pielgrzymów modlić się i dziękować za cud.

Niezwykła historia portretu św. Charbela.

Ojciec Charbel, skromny żyjący w ustroniu swej pustelni zakonnik, nigdy nie był fotografowany czy też uwieczniany w inny sposób. Chodził w nasuniętym na twarz kapturze, ze spuszczoną pokornie głową, wpatrzony w ziemię, a wzrok wznosił ku górze jedynie podczas modlitwy i adoracji Najświętszego Sakramentu. Nie istniała więc żadna jego podobizna. Jednakże 8. maja 1950 r. miało miejsce niezwykłe wydarzenie, które poruszyło wszystkich. Do klasztoru w Annaya przybyła grupa pielgrzymów, maronickich zakonników, którzy postanowili zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie przed grobem ojca Charbela. Jakież było zaskoczenie i poruszenie, gdy po wywołaniu okazało się, że na zdjęciu wśród fotografowanych pielgrzymów znajduje się jeszcze jedna, dodatkowa osoba - tajemnicza postać mnicha (na pierwszym planie). Najstarsi zakonnicy z klasztoru w Annaya rozpoznali w niej ojca Charbela. Od tego czasu wszystkie portrety i inne przedstawienia świętego Charbela malowane są na podstawie tego właśnie zdjęcia.

Bł. Macieja Nazzarei (1235-1320)





Do dnia dzisiejszego ciało tej błogosławionej klaryski zachowało się w stanie nienaruszonym.

Macieja Nazzarei przyszła na świat w rodzinie szlacheckiej w 1235 roku, w Matelica koło Ankony, we Włoszech. Rodzice pragnęli, aby poślubiła pewnego młodzieńca z bogatego rodu. Jednak plany Macieji były inne. Uczyniła to, co kilkadziesiąt lat wcześniej zrobiły dwie siostry z Asyżu - św. Klara i św. Agnieszka. Macieja uciekła z domu i schroniła się w murach klasztoru klarysek.

Mimo początkowego oporu ze strony rodziców oraz przełożonej klasztoru, która była jej ciotką, Macieja w wieku 18 lat została przyjęta do zakonu klarysek, uprzednio rozdawszy swój majątek. Przez 40 lat pełniła obowiązki przełożonej klasztoru. Sprawnie zarządzała klasztorem, była dobrą organizatorką życia wspólnotowego.

Nazywano ją "matką miłosierdzia", ponieważ wspierała materialnie ubogich i potrzebujących. Była kierownikiem duchowym, w czasie modlitwy miała wizje mistyczne. Żywiła głębokie nabożeństwo do Męki Pańskiej.

Zmarła 27 grudnia 1320 roku. Jej kult zatwierdził papież Klemens XII, w roku 1765. W liturgii bł. Macieja wspominana jest 27 grudnia. Do dnia dzisiejszego jej ciało zachowało się w stanie nienaruszonym.

Pomocna dłoń Anioła Stróża


Kiedy Dominik był małym chłopcem, matka uczyła go: - Pamiętaj, Dominiku, że zawsze obok ciebie jest twój Anioł Stróż. Nie obrażaj go nigdy żadnym grzechem i wezwij go, jeżeli będziesz potrzebował pomocy. Pewnego dnia młodsza siostra Dominika, Rajmunda, wpadła do stawu. Dominik bez zastanowienia wskoczył do wody i wyciągnął dziewczynkę na brzeg. Zbiegli się ludzie. Ktoś zapytał: - Jak tego dokonałeś, skoro jesteś taki mały? Dominik odpowiedział: - Jedną ręką trzymałem Rajmundę, a drugą podałem mojemu Aniołowi Stróżowi.


Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja

Pewnego mroźnego poranka wikary szedł odprawić poranną Mszę świętą. Na schodach kościoła dostrzegł skulonego małego chłopca, który modlił się z głową opartą o drzwi. Był to Dominik Savio. Zapytany, co tu robi, odpowiedział: - Czekam, aż rozpocznie się Msza święta. Ksiądz wikary zaprosił chłopca do środka i razem przygotowali ołtarz do Eucharystii. Tego roku Dominik nauczył się służyć do Mszy świętej. Miał wtedy dopiero pięć lat. Aby postawić na ołtarzu ciężki mszał, musiał wspinać się na palcach, wyciągając swoją drobną postać. Czynił to z wielkim nabożeństwem i przejęciem, gdyż wiedział, że w tej książce zapisane jest słowo Boże.

Wybacz mi, Mamo...


W wigilię dnia, w którym miał po raz pierwszy przyjąć do serca Pana Jezusa w Komunii świętej Dominik powiedział do swojej mamy: - Mamo, proszę, wybacz mi wszystkie przykrości, które ci dotąd wyrządziłem. Obiecuję w przyszłości być bardziej grzeczny; będę uważać w szkole, będę posłuszny, łagodny, będę słuchał twoich poleceń. Mówiąc to, wzruszył się i zaczął płakać. Matka, która nigdy nie doznała od niego żadnych przykrości, powstrzymując łzy odpowiedziała: - Idź spokojnie, Dominiku, wszystko zostało ci wybaczone. Módl się do Boga, aby zachował cię zawsze dobrym, proś Go także w mojej intencji i twojego ojca.
W dniu swej pierwszej Komunii świętej Dominik wstał wcześnie, założył swoje najlepsze ubranie i udał się do kościoła, który był jeszcze zamknięty. Uklęknął przy wejściu do domu Bożego i modlił się do chwili, aż przybyły inne dzieci. Dominik wszedł do kościoła pierwszy, a wyszedł z niego ostatni.


Cztery postanowienia Dominika


W wieku siedmiu lat, w dniu pierwszej Komunii świętej, Dominik zrobił cztery postanowienia:
# 1. Będę się często spowiadał i będę przystępował do Komunii św. za każdym razem, gdy spowiednik mi na to pozwoli.
# 2. Pragnę święcić dni świąteczne.
# 3. Moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maryja.
# 4. Wolę raczej umrzeć niż zgrzeszyć.
Przyrzeczeniom tym dochował wierności do końca życia. W sposób szczególny ukochał Pana Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie. Ze wszystkich sił starał się przyprowadzić do Niego jak najwięcej kolegów ze szkoły. Z domu rodzinnego, gdzie codziennie odmawiano "Anioł Pański" i Różaniec, wyniósł także głęboką miłości do Matki Najświętszej.


Najpobożniejszy uczeń św. Jana Bosko


Tak doskonale duchowo uformowanego chłopca Opatrzność Boża zetknęła z ks. Janem Bosko, człowiekiem świętym i wielkim wychowawcą młodzieży. Dominik miał wówczas 12 lat. Do ks. Bosko wysłał go jego nauczyciel, który chciał, by ten zdolny i wartościowy chłopiec zdobył jak najlepsze wykształcenie. Ks. Bosko od razu poznał w Dominiku duszę całkowicie skierowaną na Boga. Był zaskoczony, jak wiele dobrego zdziałała w tak młodym przecież człowieku łaska Boża.

"Bóg księdza przysłał!"


Pewnej grudniowej nocy do pokoju, w którym pracował ks. Bosko zapukał Dominik. Chłopiec miał bardzo poważny wyraz twarzy. Poprosił księdza, by niezwłocznie udał się za nim. Początkowo ks. Bosko zwlekał, lecz Dominik stanowczo nalegał. W końcu kapłan wstał, wziął kapelusz i poszedł za Dominikiem. W milczeniu przemierzali ciemne ulice miasta. Dominik otworzył bramę jednego z domów i wszedł po schodach na górę. Na trzecim piętrze zapukał do drzwi. Zanim otworzono, powiedział do ks. Bosko: - Musi ksiądz tutaj wejść. Potem odwrócił się odszedł. W drzwiach ukazała się kobieta. Na widok kapłana zawołała: - Bóg księdza przysłał! Szybko, szybko, bo będzie za późno. Mój nieszczęśliwy mąż stracił przed wieloma laty wiarę. Teraz leży konający i pragnie się wyspowiadać. Ks. Bosko podszedł do posłania zrozpaczonego człowieka i wysłuchał jego spowiedzi. Kilka minut później mężczyzna zmarł. Po kilku dniach ks. Bosko odważył się zapytać Dominika, skąd wiedział o konającym bez pojednania z Bogiem człowieku. Dominik jednak nie chciał, bądź nie mógł, odpowiedzieć na to pytanie.


W oratorium


W oratorium księdza Bosko Dominik czynił szybkie postępy na drodze do świętości. Był radosny, pracowity, zawsze gotowy służyć pomocą. Otaczał opieką słabszych i młodszych, upominał tych, którzy źle się zachowywali, godził zwaśnionych, zażegnywał wybuchające co rusz kłótnie i bijatyki. Narażając się niejednokrotnie na szyderstwa, a nawet dotkliwe ciosy, próbował odwodzić zuchwałych uczniów od złych uczynków i gorszących rozmów. Za zło odpłacał dobrem. Aby przyprowadzić do Boga jak najwięcej kolegów, założył z przyjaciółmi Towarzystwo Niepokalanej. Stał się prawdziwym apostołem Jezusa i Maryi. Po śmierci Dominika Savio ks. Jan Bosko nie miał żadnych wątpliwości co do jego świętości. Aby zdarzenia z krótkiego życia jego ukochanego wychowanka nie poszły w zapomnienie, poprosił tych, którzy go znali, aby spisali swoje wspomnienia o nim. Z tych wspomnień powstała piękna opowieść o "małym Świętym".


Sześć godzin w ekstazie


Pewnego dnia od rana nigdzie nie można było znaleźć Dominika. Koledzy przeszukali cały budynek oratorium. Kiedy około godziny 14.00 po południu doniesiono o tym ks. Bosko, kapłan od razu pomyślał, że Dominik mógł zostać w kościele. I rzeczywiście. Chłopiec klęczał przy ołtarzu w modlitewnej ekstazie. Nie wiedział, że Msza św. skończyła się już 6 godzin temu.


"Spójrz na ten krzyż!"


Pewnego dnia dwaj chłopcy zaczęli wzajemnie obrzucać się wyzwiskami. Nie dość im było obrażać siebie i zaczęli wyzywać rodzinę przeciwnika. Ich zajadłość rosła i w końcu zdecydowali się na ostateczną rozprawę: pojedynek na kamienie. Obserwujący zajście uczniowie podżegali do bijatyki, chcąc obejrzeć "widowisko". Tylko Dominik miał odwagę próbować nakłonić przeciwników do zaniechania zemsty. Jeden z rozjuszonych młodzieńców, ściskając kamień w garści, krzyknął na Dominika: - Wynoś się! Nie chcę słuchać twoich kazań! Wtedy Dominik chwycił krzyżyk, który nosił na szyi i zwrócił się do niego: - Spójrz na ten krzyż i jeśli masz odwagę, powtórz: "Jezus umarł na krzyżu, przebaczając swoim katom, ja zaś chcę się zemścić". Kamienie wypadły z rąk zawstydzonych chłopców. Pojedynek nie odbył się.


"Występek" Dominika


Któregoś dnia pod nieobecność nauczyciela dwaj znani ze złośliwości uczniowie załadowali do rozpalonego pieca dwie kule ze śniegu. Cała klasa wypełniła się dymem, a z pieca wyciekła strużka brudnej wody. Gdy przyszedł katecheta i zobaczył, co się stało, zapytał groźnie, kto to zrobił. Winowajcy wiedzieli, że ze względu na swoją złą opinię, taki postępek może się skończyć wyrzuceniem ze szkoły. Postanowili więc zrzucić winę na kogo innego. Wskazali na Dominika. Ksiądz oniemiał. Nie mógł uwierzyć w winę tego chłopca. Dominik wstał i milczał. Nikt z uczniów z obawy przed zemstą chuliganów nie odważył się stanąć w obronie niewinnego. Nauczyciel zwrócił się do Dominika: - Masz szczęście, że to twoje pierwsze przewinienie. W innym wypadku wyrzuciłbym cię ze szkoły. Później jednak prawda wyszła na jaw. Nauczyciel zapytał Dominika, dlaczego nic nie powiedział. Chłopiec odpowiedział, że po pierwsze nie chciał, by ci uczniowie zostali wydaleni ze szkoły, a po drugie miał przed oczyma scenę, w której niewinnie oskarżony Pan Jezus stoi przed Piłatem i milczy...


Towarzystwo Niepokalanej


W oratorium obok tzw. trudnej młodzieży przebywali także uczniowie pobożni i dobrze wychowani. Wśród takich właśnie chłopców Dominik znalazł przyjaciół, z którymi założył towarzystwo poświęcone Niepokalanej. Jego członkowie postawili sobie za cel czczenie Matki Bożej oraz doskonalenie swej postawy chrześcijańskiej przez skrupulatne wypełnianie obowiązków, przestrzeganie przepisów szkolnych, sumienne wykorzystywanie czasu, zachęcanie kolegów własnym przykładem do czynienia dobra, częste przystępowanie do sakramentów pokuty i Eucharystii. Chłopcy pragnęli także pomagać ks. Bosko. Każdy z członków Towarzystwa Niepokalanej miał pod opieką jednego kolegę. Towarzystwo działało w tajemnicy, jego członkowie byli dyskretnymi "aniołami stróżami" uczniów sprawiających ks. Bosko najwięcej kłopotów wychowawczych. Wśród "podopiecznych" towarzystwa byli chłopcy opuszczeni w nauce, niezdyscyplinowani, leniwi, agresywni, używający przekleństw i szukający zaczepki. Członków Towarzystwa Niepokalanej wyróżniał jeden znak - każdy z nich nosił na sercu Cudowny Medalik.

Och, jakie piękne rzeczy widzę


Dominik Savio nigdy nie cieszył się dobrym zdrowiem. Zimą na przełomie roku 1856 i 1857 poważnie zachorował. W marcu musiał opuścić oratorium i wrócić do domu. Stan zdrowia chłopca pogarszał się z dnia na dzień. Gorączka nasilała się, coraz częściej nękały go ataki nieopanowanego kaszlu. Lekarze podejrzewali nieuleczalne w tamtych czasach zapalenie płuc.

Przy łóżku umierającego Dominika czuwali rodzice, Karol i Brygida Savio. Dominik zwrócił gasnący wzrok na ojca i zapytał: - Tatusiu, czy jesteś tutaj?
- Jestem, mój synku, czego potrzebujesz? - Mój tatusiu, już czas; weź moją książeczkę do modlenia i przeczytaj mi modlitwę o dobrą śmierć.
Matka, słysząc to, wybuchła płaczem i wyszła z pokoju. Ojcu serce pękało z bólu, a płacz dławił mu gardło. Z trudem opanował drżenie głosu oraz łzy cisnące się do oczu łzy i zaczął czytać modlitwę. Dominik z uwagą i wyraźnie powtarzał każde słowo, a na koniec każdej części modlitwy sam odmawiał: "Jezu miłosierny, zmiłuj się nade mną". Gdy doszedł do słów: "Kiedy ostatecznie dusza moja stanie przed Tobą i ujrzy po raz pierwszy splendor nieśmiertelny Twojego majestatu, nie odrzucaj jej od swojego oblicza, ale uczyń mnie godnym przyjęcia na Twoje miłościwe łono, abym na wieki mógł wyśpiewywać Twoją chwałę". I dodał:
- Tak, to jest właśnie to, czego pragnę. Och, drogi tatusiu - móc wyśpiewywać na wieki chwałę Pana!
Potem zapadł w krótki sen. Wkrótce przebudził się i zawołał wyraźnym, uradowanym głosem:
- Żegnaj, drogi tatusiu, żegnaj... Och! Jakie piękne rzeczy widzę... I wpatrzony w jakąś słodką wizję z uśmiechem na ustach cicho oddał ducha. W 1933 papież Pius XI nazwał go "małym świętym" i "gigantem ducha". W 1950 papież Pius XII ogłosił go błogosławionym, a w 1954 zaliczył Go do grona świętych.

Katarzyna (takie imię otrzymała na chrzcie) urodziła się w 1566 w możnej rodzinie Pazzi w renesansowej Florencji. Oboje rodzice pochodzili z rodzin szlacheckich: ojciec Kamil Geri de' z rodziny Pazzich (rodziny znanej m.in. z tego, że jej antenaci pierwsi pokonali mury Jerozolimy podczas pierwszej krucjaty), matka z Buondelmontich.

Wykształcenie otrzymała od sióstr w szkole dla dziewcząt z lepszych rodzin. Od I Komunii św. wieku 10 lat w każdą niedzielę i w święta przystępowała do Sakramentu Eucharystii, co w owych czasach wywoływało zdziwienie, a nawet zastrzeżenia (warto zadać sobie pytanie, czy od tego czasu tak naprawdę wiele się zmieniło?…) Zaraz po I Komunii św. złożyła ślub dozgonnej czystości (jej mottem stał się zwrot „cierpienie albo śmierć…”)

W wieku 14 lat oddana została do szkoły w konwencie w Cavalaresse. Już tam ujawniły się jej cechy, tak bardzo znane z życia wielu mistyczek, a mianowicie uwielbienie modlitwy i pokuty, dobroczynność i łagodność usposobienia, i w szczególności umiłowanie Najświętszego Sakramentu.

W 1583 r. wstąpiła, bez wielkich oporów świątobliwych rodziców oddających swą jedyną córkę, do klasztoru karmelitańskiego Matki Bożej Anielskiej, na przedmieściu Florencji. Tu otrzymała imię zakonne Marii Magdaleny. W rok później złożyła śluby wieczyste (była wtedy tak chora, że obawiano się o jej życie). Głównym podłożem wyboru karmelitanek, znanych z rygorystycznego przestrzegania reguły zakonnej, była codzienna Komunia św.…

Szczęścia rozmowy z Matką Bożą miała po raz pierwszy zaznać – w obecności matki - mając zaledwie 12 lat. 7.v.1585 r. doświadczyła w 40-godzinnej ekstazy, w trakcie której otrzymała od Jezusa polecenie ograniczenia się do chleba i wody, a jedynie w dni świąteczne przyjmowania pokarmu postnego. Sypiać odtąd miała tylko pięć godzin, na wiązce siana, by w ten sposób wynagrodzić Bogu za grzechy rodzaju ludzkiego.

Tymczasem ekstazy i wizje miały mieć miejsce przez całe jej życie. Niekiedy wymuszały na niej gwałtowną aktywność (np. w kierunku jakiegoś świętego obiektu). W stanie ekstazy była jednakże o siłach wykonywać codzienne obowiązki (szycia, malowania, etc.). A co najważniejsze to, że w ich trakcie wypowiadała słowa o Bożej miłości niesłychanie klarownie (w 1583 r. miała na przykład wyrzec „O miłości, nikt Cię nie zna ani nie kocha…”), zapisywane - niekiedy wręcz odczytywane z poruszających się bezgłośnie ust - skrzętnie przez współsiostry: mistrzowie duchowości do dziś cytują ją i jej maksymy bardzo często…

Od niebieskiego Oblubieńca otrzymała cierniową koronę, dar stygmatów (niewidocznych na zewnątrz) oraz mistyczną obrączkę jako znak duchowych zaślubin z Chrystusem. Doświadczona została długotrwałymi, uporczywymi oschłościami oraz duchowym opuszczeniem, dla – jak miał jej objaśnić Pan - dobra Kościoła i odnowienia ducha zakonnego w klasztorach.

Kiedy zmarli kolejno jej brat, Alamanno, i matka, ujrzała ich dusze w płomieniach czyśćcowych. Otrzymała równocześnie obietnicę, że czyściec matki będzie krótki - dla wielu uczynków miłosierdzia, jakie w życiu swoim świadczyła…

Do cierpień fizycznych i duchowych dołączyły się prześladowania z zewnątrz, od postronnych osób, do których wysyłała w imieniu Chrystusa listy z napomnieniami. Odpowiedzią były szykany, a nawet groźby.

Maria Magdalena była jedną z największych obrończyń wartości cierpienia dla Bożej miłości i zbawienia ludzkości w historii…

Pomimo słabego zdrowia, mimo – a może raczej obok – mistycznej strony swego życia była w stanie, z niebywałą energią, wypełniać wszelkie powierzane jej obowiązki. Najpierw została opiekunką tzw. eksternów, czyli dziewcząt na okres próbny, później, przez 6 lat, mistrzynią nowicjatu, a w końcu, w 1604 r. została przełożoną domu klasztornego.

Pozostawiła po sobie pisma ukazujące głębię doświadczenia duchowości chrześcijańskiej. W jej oczach darem wizji i ekstaz Bóg doświadcza osoby za słabe, by stać się świętymi w inny sposób…

Życie - ktoś mógłby powiedzieć: bez wielkich wydarzeń - zakończyła w 1607 r., nawet jednakże w śmierci przyświadczając wartościom, którym służyła - przez 3 lata bowiem cierpiała straszliwie (nie można było jej dotknąć bez zadawania straszliwego bólu), znosząc jednakże udręczenia z uśmiechem na ustach…

Jej beatyfikacji w 1626 dokonał Urban VIII. Klemens IX w 1669 zaliczył ją uroczyście w poczet świętych.

Jej relikwie znajdują się w kościele św. Marii Magdaleny de Pazzi we Florencji (ciało ma być w stanie nienaruszonym).

Jest i była obiektem wielu wspaniałych dzieł artystycznych…


Liturgiczny obchód ku czci św. Marii Magdaleny de Pazzi, dziewicy, przypada na dzień 25 maja i ma charakter wspomnienia dowolnego.

W ikonografii przedstawia się św. Marię Magdalenę jako karmelitankę z płonącym sercem lub koroną cierniową w dłoni (ponieważ w ekstazach przeżywała całe życie Chrystusa) albo z włócznią i gąbką (narzędzia Męki Pańskiej), także ze stygmatami.

Warta jest naszej uwagi modlitwa św. Marii Magdaleny do Ducha Świętego, którą możemy uczynić własną:

"Przybądź, Duchu Święty. Niech zstąpi Zjednoczenie z Ojcem i Umiłowanie Syna. Ty, Duchu prawdy, jesteś nagrodą Świętych, orzeźwieniem dusz, światłem w ciemnościach, bogactwem ubogich, skarbem miłujących, nasyceniem głodnych, umocnieniem pielgrzymów. Ty wreszcie jesteś skarbem wszelkich skarbów.

Przybądź, Duchu Święty, Ty, który zstępując na Maryję sprawiłeś, że Słowo stało się ciałem, spraw w nas łaską to, czego w Niej dokonałeś przez łaskę i naturę.

Przybądź, czystej myśli pokarmie, źródło wszelkiego dobra, zbiorze wszelkiej czystości.

Przyjdź i zabierz wszystko, co przeszkadza nam być zabranym przez Ciebie" (Liturgia Godzin, t. II, s. 1454).

Św. Ubald z Gubbio (łac. Ubaldus) − święty Kościoła katolickiego, biskup Gubbio w Umbrii (Włochy). Urodził się w zamożnej rodzinie w Gubbio w 1084 r. W młodości stracił ojca. Pobierał nauki w miejskiej katedrze, gdzie został kanonikiem regularnym. Jego krewną była święta Sperandia. Zmarł w 1160 r. Kanonizował go w 1192 roku papież Celestyn III. Jego liturgiczne wspomnienie przypada na 16 maja. W ikonografii przedstawiany jako biskup w stroju pontyfikalnym, z atrybutami władzy biskupiej lub z makietą miasta. Jest patronem miasta Gubbio. Wzywany w przypadku migreny i autyzmu.

Po upływie 80 lat od śmierci małej Hiacynty Kościół wyraził publicznie swą wiarę w jej zbawienie i oficjalnie zezwolił na oddawanie jej czci jako błogosławionej. Matka Boża obiecała jej to w czasie Swego objawienia w dniu 13 czerwca 1917 r., kiedy po raz drugi ukazała się trójce pastuszków. Zapowiedziała, że wkrótce przyjdzie zabrać do Nieba Franciszka i właśnie ją.

Wszyscy znamy przebieg objawień. 13 sierpnia dzieci nie mogły przyjść na miejsce spotkania. Wójt gminy zamknął je w areszcie, grożąc nawet śmiercią. Dzieci były jednak nieugięte, nie zdradziły nawet jednego słowa otrzymanej tajemnicy. Trudno słowami wypowiedzieć, jak bardzo ubolewały, że Piękna Pani daremnie oczekuje na spotkanie z nimi. Maryja jednak nie zapomniała. Ukazała się im nagle 19 sierpnia, przypominając, że mają się modlić o zakończenie trwającej nadal wojny i o nawrócenie grzeszników. Po kolejnym objawieniu, w dniu 13 września, powróciła raz jeszcze i już na zawsze pożegnała dzieci w dniu 13 października. Na prośbę dzieci w dniu tym miał miejsce wielki cud – na znak prawdziwości Jej objawień, znak zwany cudem słońca.

Od tej chwili widzące dzieci nie zaznały już chwili spokoju. Nieustannie były dręczone z powodu ciekawości wielu ludzi. Inni szukali u nich orędownictwa w swoich trudnych sprawach: kłopotach, chorobach itp. Przychodzący z pielgrzymkami zniszczyli nawet pola ich rodziców, a im samym przeszkadzali w pilnowaniu stadka owiec i prowadzeniu normalnego życia. Tak więc objawienia przyniosły dzieciom sławę, ale również niemało cierpień, jakby wstąpiły na drogę krzyżową.



Droga Hiacynty do świętości



Mimo że Hiacynta była młodsza od Franciszka i Łucji, podjęła jak oni te same pokutne czyny. Mała, delikatna i drobna pokutnica, pod rozżarzonym słońcem Portugalii, nie przyjmowała napojów, a posiłki darowała innym. Rzemieniem pokutnym opasywała się mocno, aż do krwi. Często w ciągu dnia, głęboko pochylona do ziemi – jak anioł, którego dzieci widziały na początku objawień – wznosiła modły o nawrócenie grzeszników i za Ojca Świętego. Nie tańczyła już w korowodzie z innymi dziećmi, co wcześniej było jej ulubioną zabawą. Nigdy nie narzekała na doznawane bóle. Unikała słodkich winogron, fig, posilając się żołędziami. Każdego dnia wieczorem prosiła rodziców i rodzeństwo o wspólne odmawianie różańca. Zapraszała do modlitwy również sąsiadów. Tak postępując, powoli przygotowywała się do tego, co miało nieuchronnie nadejść: choroba, która miała spowodować jej śmierći.



Choroba i śmierć Hiacynty


Matka Boża zapowiedziała Hiacyncie, że już niedługo będzie pozostawać na ziemi oraz że ma cierpieć, ofiarowując to za nawrócenie grzeszników.

W grudniu 1918 r. Hiacyntę i Franciszka nie ominęła epidemia hiszpańskiej grypy. Franciszek zmarł 4 kwietnia 1919 r. Niebawem, po jego zgonie, u Hiacynty, w wyniku choroby, wystąpiło jątrzące się zapalenie opłucnej, z wieloma powikłaniami. W dniu 10 lutego 1920 r. poddana została operacji w lizbońskim szpitalu. Usunięto Jej dwa żebra. Po zabiegu pozostała rana na szerokość dłoni. Każdorazowe czyszczenie tej rany i zmiana opatrunku sprawiały Hiacyncie ból nie do zniesienia. Nie potrafiła wówczas powstrzymać się od krzyku: „Maryjo, pomóż mi!”. Znała zapowiedź Matki Bożej: miała umrzeć w samotności. Dla chorego dziecka było to niewątpliwie najcięższe przeżycie.

Nadszedł dzień 20 lutego. Powiedziała, że czuje się niedobrze i wkrótce umrze. Do łoża cierpiącej przyszedł ksiądz wysłuchać jej spowiedzi. Hiacynta poprosiła następnie o przyjęcie Komunii św. Ksiądz przyrzekł, że z Panem Jezusem zjawi się rankiem, następnego dnia. Jednak śmiertelnie chore dziecko musiało ponieść i tę ostatnią ofiarę. Wieczorem, w całkowitym osamotnieniu, około godz. 22.30, Piękna Pani zaprowadziła ten mały kwiat do Nieba. Hiacynta nie ukończyła jeszcze wówczas 10 lat.



Łucja wspomina Hiacyntę



W dzienniku Łucji nie brak wspomnień o małej towarzyszce zabaw, pracy, a następnie – modlitwy i pokuty.

1. Jej miłość do Ojca Świętego

Pewnego razu odwiedziło nas dwóch księży; zadawali nam pytania. Polecili modlić się za Ojca Świętego. Hiacynta zapytała ich, kim jest Ojciec Święty? Kapłani wyjaśnili kim jest, powiedzieli też, jak bardzo pragnie modlitw. Od tej pory Hiacynta wzbudziła w sobie tak wielką miłość do Ojca Świętego, że zawsze gdy składała Jezusowi jakąś ofiarę dodawała: „I za Ojca Świętego”. Każdą modlitwę różańcową kończyła też trzykrotnym odmówieniem: Zdrowaś Maryjo...

Wielokrotnie powtarzała: Gdybym mogła zobaczyć Ojca Świętego. Tak wielu ludzi tu przybywa, lecz nie ma wśród nich Ojca Świętego.

Dziecięco niewinna wierzyła, że Ojciec Święty, jak inni ludzie, może odbyć taką podróż.»



2. Łaski otrzymane za pośrednictwem Hiacynty

W naszej miejscowości zamieszkiwała kobieta, która gdy tylko nas dostrzegła, nie szczędziła nam wyzwisk. Pewnego dnia spotkaliśmy ją, wracającą z gospody i ta biedna istota, umysłowo chora, tym razem nie poprzestała na obelgach pod naszym adresem... Hiacynta powiedziała wtedy do mnie:

– Musimy poprosić naszą Piękną Panią i złożyć ofiarę za nawrócenie tej kobiety. Popełnia tyle grzechów; jeżeli nie pójdzie do spowiedzi, czeka ją piekło.

Zdarzyło się pewnego dnia, że biegliśmy blisko domu, w którym mieszkała. Hiacynta zatrzymała się wtedy nagle w biegu i zwracając się do nas powiedziała:

– Posłuchajcie, przecież jutro na pewno znów zobaczymy tę kobietę?

– No tak, słusznie!

– Wobec tego zakończmy już naszą zabawę. Niech będzie to naszą ofiarą za nawrócenie grzeszników!

Nie bacząc, że ktoś może nas obserwował, Hiacynta wzniosła oczy i ręce do nieba, odmawiając swoją modlitwę. Nieszczęsna kobieta zauważyła to, patrząc przez okno. Powiedziała później mojej mamie, że to, co wówczas zobaczyła, tak nią wstrząsnęło, iż nie potrzebuje już innych dowodów; wierzy, że wszystkie zdarzenia rzeczywiście miały miejsce. Od tego dnia już nas nie obrażała ani nie wyzywała. Prosiła nas natomiast o wstawiennictwo u Pięknej Pani, aby uzyskać przebaczenie grzechów.

Innego dnia zdarzyło się też, że spotkaliśmy pewną biedną kobietę. Płacząc, uklękła przed Hiacyntą, prosząc, by wybłagała u Pięknej Pani uzdrowienie od strasznej choroby. Kiedy Hiacynta zobaczyła klęczącą, ogarnęło ją współczucie; uchwyciła jej drżące dłonie, usiłowała podnieść. Okazało się, że to ponad Jej siły, więc sama też uklękła i wspólnie z ową chorą odmówiła trzy razy Zdrowaś Maryjo... Następnie Hiacynta poprosiła kobietę, aby wstała, zapewniając ją także, że Piękna Pani ją uzdrowi. Nie przestała też codziennie modlić się za chorą, która po pewnym czasie powróciła rzeczywiście po to, aby podziękować Matce Bożej za uzdrowienie.

Jakub Alberione urodził się 4 kwietnia 1884 roku w San Lorenzo di Fossano, wiosce położonej w prowincji Cuneo na północy Włoch, jako piąte z siedmiorga dzieci Michała
i Teresy. Tego samego dnia po południu został ochrzczony w miejscowym kościele parafialnym, a jako kilkutygodniowe dziecko ofiarowany przez matkę Najświętszej Maryi Pannie w Sanktuarium Madonny Kwiatów w Bra.

Rodzina Alberione pracowała na wydzierżawionym gospo-darstwie rolnym. Jakub wychowywany był w atmosferze pracowitości, wstrzemięźliwości, ubóstwa i głębokiej religijności opartej na prostej, lecz mocnej wierze właściwej ludziom wsi. W 1887 roku rodzina Alberione przeniosła się w okolice Cherasco, gdzie Jakub w wie-ku 6 lat zaczął uczęszczać do szkoły.

Pierwszym zwiastunem jego powołania, była odpowiedź dana pewnego dnia nauczycielce, która pytała swych uczniów o ich plany na przyszłość. „Zostanę księdzem” - powiedział ośmioletni Jakub i ta odpowiedź naznaczyła całe jego późniejsze życie. Od tej pory, pół żartem, rodzina zaczęła traktować go jak kandydata na księdza, co jego samego także zobowiązywało do pewnych postaw.

Po ukończeniu szkoły podstawowej, dzięki pomocy wuja, rozpoczął naukę w niższym seminarium duchownym w Bra, którą po krótkim kryzysie, kontynuował w seminarium diecezjalnym w Albie.

Punktem zwrotnym w życiu młodego kleryka była nocna adoracja noworoczna z 31 grudnia 1900 roku na 1 stycznia 1901 w katedrze
w Albie. W czasie czterogodzinnego modli-tewnego czuwania przed Najświętszym Sakramentem poczuł się, jak sam później pisał, „szczególnie zobowiązany do służby Kościołowi
i ludziom nowego wieku”. Rozważając, w świe-tle Eucharystii, wyzwania nowych czasów wyrażane przez ówczesnego papieża Leona XIII i różnych działaczy katolickich, Jakub zrozumiał potrzebę uzdrowienia i odrodzenia człowieka oraz całego społeczeństwa w Chrys-tusie poprzez: rodzinę, szkołę, obyczaje, książkę, prasę, a także oddania nowych zdobyczy techniki w służbę Ewangelii. Tam też zrodziło się pragnienie znalezienia i zorga-nizowania grupy ludzi myślących podobnie jak on i kierujących się tymi samymi pragnieniami. Ta noc była decydująca dla specyficznej misji i szczególnego ducha, w ja-kim miała zrodzić się i żyć przyszła Rodzina Świętego Pawła.

Dalszy okres przygotowania i oczekiwania na kapłaństwo, Jakub, pod kierownictwem duchowym ks. Francesco Chiesa, przeżywał w duchu św. Pawła Apostoła - wydarzenia mu współczesne czynił przedmiotem modlitwy i starał się wyciągać z nich wnioski. Patrzył na toczące się dzieje przez pryzmat biblijnej historii zbawienia i usiłował dostrzegać znaki czasu, jakie współczesność niesie ze sobą. Poszukiwał też dróg odpowiedzi na nowe potrzeby Kościoła i świata.

Jakub Alberione został wyświęcony na kapłana i skierowany do pracy duszpasterskiej w Na-rzole. Tam spotkał chłopca, który został później jego naj-bliższym współpracownikiem i pierwszym kapłanem pa-ulińskim, błogosławionego Tymoteusza Giaccardo.

Po uzyskaniu doktoratu na Wydziale Teologicznym w Ge-nui, ksiądz Alberione, został mianowany ojcem duchownym seminarzystów z Alby.

W roku 1913 biskup powierzył mu kiero-wnictwo tygodnika diecezjalnego „Ga-zzetta d’Alba”. Mło-dy ksiądz widział w tym znak woli Bożej na drodze swojego powołania do poświęcenia się apostolstwu dobrej prasy, które z czasem miało zmierzać do oddania wszystkich środków masowego komu-nikowania, na jakie pozwoli postęp techniki, w służbę Ewangelii.

Tak też się stało. 20 sierpnia 1914 roku, ksiądz Alberione założył szkołę typograficzną „Mały Robotnik” uczącą chłopców sztuki drukarskiej i będącą zalążkiem przyszłego zgromadzenia męskiego - Towarzystwa Świętego Pawła dla Apostolstwa Dobrego Druku.

Rok później powstał zalążek zgromadzenia żeńskiego. Grupę dziewcząt, którą zgromadził w pracowni żeńskiej, po trzech latach wysłał do Suzy dla przejęcia tygodnika diecezjalnego. Mieszkańcy Suzy nazwali je „Córkami Świętego Pawła”.

Momentem znaczącym w życiu księdza Alberione była jego ciężka choroba w roku 1923. Stan jego zdrowia pogorszył się wtedy do tego stopnia, iż zaczął martwić się losem młodych fundacji na wypadek gdyby, wezwany przez Pana, musiał pozostawić je własnemu losowi. Wtedy, podczas snu – wizji, Jezus Mistrz wskazując na tabernakulum pocieszył go słowami, które potem ksiądz Alberione polecił umieścić we wszystkich kaplicach paulińskich: „Nie lękajcie się. Ja jestem z wami. Stąd chcę oświecać. Nieustannie się nawracajcie.”

W roku 1936, kiedy działalność paulistów i paulistek była już wystarczająco rozwinięta i ugruntowana, a nawet powstały już pierwsze domy poza granicami Włoch, ksiądz Alberione przeniósł się do Rzymu. Pierwszy dom filialny Rodziny Świętego Pawła stanął na ziemi zakupionej od benedyktynów w pobliżu Bazyliki św. Pawła za Murami.

„Naszą parafią jest świat” mówił ksiądz Alberione wzorując się na uniwersalizmie św. Pawła Apos-toła i rzeczywiście, mimo okresu światowego kryzysu ekonomicznego, fundacje paulińskie roz-przestrzeniały się po świecie (m. in. w Brazylii, Argentynie, Stanach Zjednoczonych, Francji, Polsce, Chinach, Japonii, Indiach i na Filipinach). Wybuch drugiej wojny światowej zahamował tę ekspansję, a bezpieczeństwo rozproszonych po świecie duchowych dzieci stało się głównym przedmiotem zmartwień księdza Alberione. Po-wierzył on wszystkich szczególnej opiece Maryi i ślubował wybudowanie ku Jej czci san-ktuarium pod wezwaniem Królowej Apostołów. Nikt z Rodziny Świętego Pawła nie zginął
z powodu wojny i sanktuarium zostało wybudowane w Rzymie przy Via Antonino Pio.

Ksiądz Jakub Alberione swoimi intuicjami apostolskimi wyprzedzał współczesne mu czasy, nigdy jednak nie chlubił się z tego powodu. Od roku 1962 do 1965, jako prze-
łożony generalny zgromadzenia, uczestniczył w posiedzeniach Soboru Watykańskiego II odbywających się w Bazylice św. Piotra
w Watykanie. Zgromadzenie soborowe usan-kcjonowało niektóre z jego intuicji, które wprowadzał w życie już od lat dwudziestych.

Życie księdza Alberione było naznaczone cierpieniem. Cierpiał fizycznie, ponieważ był słabego zdrowia, a w ost-atnich latach życia dotknięty został poważną formą artretyzmu i krzywicy, które uniemożliwiały mu sen. Cierpiał też duchowo, doświadczał niezrozumienia ze strony innych a nawet oszczerstw i pomówień. Nigdy się jednak nie skarżył, mawiał: „Jezus odkupił nas przez swój krzyż; teraz kolej na nas, abyśmy zbawiali świat przez nasz krzyż”.

Ksiądz Alberione zmarł w Rzymie 26 listopada 1971 roku
w wieku 87 lat. Ostatnie zrozumiałe słowa, jakie wypowie-dział podczas swojej agonii, brzmiały: „Umieram… Raj!.. Modlę się za wszystkich”. Tuż przed śmiercią odwiedził go jeszcze papież Paweł VI dając wyraz wdzięczności za to, co zrobił dla Kościoła swoich czasów. (ekg)

Święty Alojzy Orione


Ks. Orione przygraniał dzieci ulicy
Ks. Alojzy Orione urodził się w Pontecurone w Italii, 23 czerwca 1872 r. Jest znany w świecie jako „święty”, jako wzór świętości chrześcijańskiej, jako założyciel Małego Dzieła Boskiej Opatrzności.

Stawiał czoło różnego rodzaju problemom społecznym i kościelnym, bliski wysokim osobistościom świata polityki, kultury i Kościoła, rzucając na nie światło swego mądrego spojrzenia i wspaniałomyślnego działania. Pisma Ks. Orione , docierając do nieprzeliczonej liczby odbiorców, zawsze im niosą - poprzez bogactwo swej treści - umocnienie w wierze.

„Szaleńcem Bożym” określił go Pronzato, jego biograf, a Papież Jan Paweł I uznał w nim „stratega miłosierdzia”. Natomiast sam Ks. Orione określał się, jako „tragarz Boskiej Opatrzności”, używając
Ks.


także innych określeń o sobie, aby wyznać swoją nieskończoną ufność Bogu i być pokornym sługą Jego świętej woli. Ignacy Silone porównał go z Leninem, ponieważ „Lenin nie był socjalistą sobotniego wieczora, a Ks. Orione nie był kapłanem niedzielnego poranka”. Douglas Hyde poświęcił mu biografię, którą zatytułował: „God’s Bandit” („Rozbójnik Boży”). Literat Ks. Józef De Luca powiedział o Ks. Orione: „był to człowiek w stanie ciągłego upojenia duchowego”. Papież Pius XII zaś, na wieść o jego śmierci, która nastąpiła 12 marca 1940 r., nazwał Ks. Orione „ojcem ubogich i dobroczyńcą cierpiących i opuszczonych”.


Papież Jan Paweł II beatyfikował Ks. Orione 26 października 1980 r., przedstawiając go Kościołowi, jako „cudowny i genialny wyraz miłosierdzia chrześcijańskiego”, dodając: „z pewnością był on jedną z świetlanych postaci tego wieku, poprzez swoją otwarcie przeżywaną wiarę chrześcijańską”, ”miał hart i serce Apostoła Pawła, a zarazem delikatny i wrażliwy, aż do łez, niestrudzony i odważny, aż do śmiałości, wytrwały i dynamiczny, aż do heroizmu”.

Świętość Ks. Orione wzbudziła i nadal rodzi podziw i pobożność wśród wiernych, wolę naśladowania i pójścia za nim wśród uczniów. Pozostaje bowiem żywy jego charyzmat, nieustanny i uniwersalny dar dla Kościoła, „przekazany uczniom, aby nim żyli, strzegli go, pogłębiali i stale rozwijali w zgodzie z Kościołem” (MR 11). Dzięki światłu tego charyzmatu zaistnieli wspaniali naśladowcy Ks. Orione; niektórzy z nich stali się wzorami dla drugich, inni pozostawili głębokie ślady w życiu Kościoła i społeczeństwa, a jeszcze inni - choć mniej znani - „oddali swe życie w radosnej całopalnej ofierze miłości dla Chrystusa i dla dusz” (Ks. Orione). Oni to właśnie stanowią „Konstelację Orione”.

Dzieło Ks. Orione - istniejące dziś w około 30 krajach świata - obejmuje Zgromadzenia zakonne Synów Boskiej Opatrzności, Małych Sióstr Misjonarek Miłosierdzia, Instytut Świecki i szeroki Ruch Laikatu, dzieło, które promieniuje w świecie, przede wszystkim wśród najuboższych.