Modlitwa do najboleśniejszej Rany Pana Jezusa
Św. Bernard pytał się Pana Jezusa, która z Jego boleści jeszcze przed ludźmi utajona, była największą?
Miałem ciężką ranę, odpowiedział Jezus, w ramieniu, na którym krzyż dźwigałem, ta rana była mi najboleśniejszą. Ponieważ ludzie o tym nie wiedzą, nie pamiętają o niej, oddajże tej ranie cześć, a o cokolwiek przez nią prosić będziesz otrzymasz. Wszyscy, którzy tę ranę pozdrawiać będą, dostąpią odpuszczenia grzechów powszednich, a z śmiertelnych nawrócenie. (Z aktów z Clairvaux).

Modlitwa św. Bernarda do Świętej Rany Ramienia Jezusa
O Najukochańszy Jezu mój, Ty Najcichszy Baranku Boży, ja biedny grzesznik pozdrawiam i czczę TĘ RANĘ TWOJĄ NAJŚWIĘTSZĄ, która Ci sprawiła ból bardzo dotkliwy, gdyś niósł Krzyż ciężki na Swym Boskim Ramieniu. Ból cięższy i dotkliwszy, niż inne Rany na Twoim Świętym Ciele. Uwielbiam Cię oddaję cześć i pokłon z głębi serca.
Dziękuję Ci za Tę Najgłębszą i Najdotkliwszą RANĘ Twego Ramienia. Pokornie proszę, abyś dla tej srogiej boleści Twojej, którą w skutek Tej Rany cierpiałeś i w Imię Krzyża Twego ciężkiego, któryś na tej Ranie Świętej dźwigał, ulitować się raczył nade mną nędznym grzesznikiem, darował mi wszystkie grzechy i sprawił, aby wstępując w Twoje Krwawe Ślady doszedł do szczęśliwej wieczności. Amen.

Ojcze Nasz... x 3
Zdrowaś Maryjo x 3

Powyżej umieszczona modlitwa została podana nam przez św. Bernarda - Opata z Clairraux, który żył we Francji w XII w.

Św. Bernard, dopytując się raz na modlitwie Pana naszego, jaki był największy ból nieznany wiernym, który odczuł na Swym Ciele, podczas swej najświętszej Męki - otrzymał następującą odpowiedz:

Pan Jezus: "Miałem Ranę na Ramieniu, spowodowaną dźwiganiem Krzyża, na trzy palce głęboką, z której widniały trzy odkryte kości. Sprawiła mi ona największe cierpienie i ból aniżeli wszystkie inne. Ludzie mało o niej myślą dlatego jest nieznana. Lecz ty staraj się objawić ją wszystkim chrześcijanom całego świata. Wiedz, że o jakąkolwiek łaskę prosić mnie będą przez Tą właśnie ranę, udzielę jej - i wszystkim, którzy z miłości do Tej Rany uczczą Mnie odmówieniem codziennie Trzech Ojcze Nasz... i Trzech Zdrowaś Maryjo..., daruję im:

1. grzechy powszednie,
2. ich grzechów ciężkich już więcej pamiętać nie będą,
3. nie umrą nagłą śmiercią,
4. w chwili skonania nawiedzi ich Najświętsza Dziewica i uzyskają łaskę i zmiłowanie Moje.
Dlatego później Papież Eugeniusz III udzielił na prośbę Św. Bernarda odpustu tym wszystkim, którzy Tę Świętą Modlitwę odmawiają.

adonai.pl/modlitwy/?id=754

www.radiomaryja.pl/informacje/tylko-u-nas-red-g-gorny-o-badaniach-naukowych-nad-tunika-z-argenteuil-wyniki-badan-pozwolily-na-sformulowanie-wniosku-iz-tunika-z-argenteuil-jest-autentyczna-suknia-jezusa-z-nazaretu-pod-takim/

Wszystkie wyniki badań pozwoliły na sformułowanie wniosku, iż Tunika z Argenteuil jest autentyczną suknią Jezusa z Nazaretu. Pod takim sformułowaniem podpisał się naukowiec, który jest osobą niewierzącą. Jak sam przyznał w rozmowie ze mną, nie miał żadnej motywacji religijnej. Do badań pchnęła go czysta pasja poznawcza, która charakteryzować powinna wszystkich ludzi nauki – powiedział red. Grzegorz Górny, redaktor tygodnika „Sieci”, w felietonie z cyklu „Spróbuj Pomyśleć” na antenie Radia Maryja.

Męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa są ściśle powiązane z relikwiami, które od zawsze były obiektem zainteresowania chrześcijan.

– Tak się składa, że wspólnie z fotografem Januszem Rosikoniem jeździliśmy przez kilka lat po świecie, poszukując w różnych krajach śladów relikwii Chrystusowych, które związane były z Jego męką. Podczas podróży rozmawialiśmy z wieloma naukowcami, często wybitnymi specjalistami w swoich dziedzinach, którzy badali owe materialne pamiątki, które pozostały po Jezusie – akcentował red. Grzegorz Górny.

Felietonista przedstawił historię badań nad Tuniką z Argenteuil.

– W pamięci szczególnie utkwiło mi spotkanie w Paryżu ze światowej sławy genetykiem, członkiem Akademii Francuskiej, który założył Instytut Genetyki Molekularnej. Za cel swych badań obrał on m.in. relikwie przechowywaną od wieków w Bazylice świętego Dionizego pod Paryżem. Chodzi o szatę, którą przez wieki czczono jako ową tunikę bez szwu, którą Jezus miał mieć na sobie w drodze na Golgotę. Do jakich wniosków doszedł profesor? Odkrył, że tunika rzeczywiście była wykonana bez żadnego szwu, a rodzaj skrętu włókien wskazywał, iż suknia powstała na Bliskim Wschodzie. Do barwienia tkaniny użyto tzw. marzany farbiarskiej, która była powszechnie stosowana w czasach starożytnych w basenie Morza Śródziemnego. Na płótnie odnaleziono 115 pyłków należących do 18 gatunków roślin reprezentujących florę śródziemnomorską. Dwie z nich – terebint i tamaryndowiec – są roślinami endemicznymi rosnącymi tylko w Ziemi Świętej. Ustalono, że ślady ludzkiej krwi na tkaninie należą do grupy AB, podobnie jak na innych relikwiach Chrystusowych. Na podstawie analizy par chromosomów ustalono, że krew na szacie należała do osoby płci męskiej. Dokonano badań genetycznych, dzięki którym odkryto, że właściciel tuniki był nosicielem haplotypu J2 posiadający znacznik genetyczny 12F2, co oznacza, że reprezentował typ ludzki najczęściej spotykany wśród Żydów na Bliskim Wschodzie. Na płótnie odnaleziono erytrocyty, które były tak zdeformowane, jakby organizm właściciela szaty był poddawany długotrwałym cierpieniom i przewlekłej agonii. Ponadto odkryto na tkaninie czerwone krwinki strukturalnie złączone z kryształkami mocznika. Świadczy to o występowaniu rzadko spotykanej choroby zwanej hematohydrozją, której objawem jest pocenie się krwią. Jej przyczyną jest ekstremalny poziom stresu wywołany traumatycznym przeżyciem – najczęściej strachem przed śmiercią. Relikwie przekazano do Instytut Optyki pod Paryżem, w którym profesor porównał rozmieszczenie śladów krwi na grzbietowej części Całunu Turyńskiego i Tuniki z Argenteuil. Okazało się, że mapy plam na obu płótnach pokrywają się dokładnie ze sobą. Doprowadziło to uczonych do wniosku, że właściciel Tuniki był tym samym mężczyzną, którego później owinięto w Całun. Uwagę naukowców zwrócił fakt, że najbardziej rozdrapane rany na plecach układały się w pas o szerokości około 20 centymetrów ciągnący się od lewego ramienia, przez środek pleców, aż do prawego biodra. Analiza pozwoliła stwierdzić, że ów ślad spowodował ciężki, podłużny i kanciasty przedmiot, który przez dłuższy czas opierał się na plecach właściciela szaty i ocierał jego poranioną skórę – powiedział gość Radia Maryja.

Redaktor tygodnika „Sieci” przedstawił, do jakich ostatecznych wniosków doszli naukowcy badający Tunikę z Argenteuil.

– Wszystkie wyniki badań pozwoliły na sformułowanie wniosku, iż Tunika z Argenteuil jest autentyczną suknią Jezusa z Nazaretu. Pod takim sformułowaniem podpisał się naukowiec, który jest osobą niewierzącą. Jak sam przyznał w rozmowie ze mną, nie miał żadnej motywacji religijnej. Do badań pchnęła go czysta pasja poznawcza, która charakteryzować powinna wszystkich ludzi nauki – podsumował red. Grzegorz Górny.

Cały felieton red. Grzegorza Górnego z cyklu „Spróbuj pomyśleć” można odsłuchać [tutaj]
www.radiomaryja.pl/multimedia/sprobuj-pomyslec-1477/
.

Jak słyszeć głos serca?

Z Dzienniczka św. Faustyny Kowalskiej

Pan Jezus: „Kiedy rozważasz to, co ci powiem w głębi serca twego, większą odnosisz korzyść, niżbyś przeczytała wiele ksiąg. O, gdyby dusze chciały słuchać głosu Mego, kiedy przemawiam w głębi ich serca, w krótkim czasie doszłyby do szczytu świętości”. (Dz. 584).

Rany krwawiły od wieczoru w czwartek, kiedy przeżywała mękę Zbawiciela, aż do godz. 15 w piątek. Wtedy przestawały krwawić
i natychmiast zasklepiały się. Dwa lata później Gemma została naznaczona kolejnymi stygmatami: korony cierniowej i śladów biczowania.
Papież Pius XI zaliczył Gemmę do chwały błogosławionych w 1933 roku, natomiast kanonizował ją Pius XII w 1940 roku.
Powodem uznania jej świętości stało się świadome, milczące przyjęcie cierpienia.


brewiarz.pl/czytelnia/swieci/04-11.php3

egzorcyzmy.katolik.pl/krotkie-modlitwy-o-uwolnienie/

Przez znak krzyża, od nieprzyjaciół, uwolnij nas, Boże nasz
Per signum crucis de inimicis nostris libera nos, Deus noster.

Chryste Zbawicielu, który uratowałeś Piotra na morzu, wybaw mnie mocą Krzyża † i zmiłuj się nade mną.



Niech nas Bóg błogosławi, broni od wszelkiego zła i doprowadzi do życia wiecznego. Amen



Żywy płomieniu Miłości Niepokalanego Serca Maryi, oślepiaj szatana. Amen



Strzeż nas Panie gdy czuwamy, podczas snu nas osłaniaj, abyśmy czuwali z Chrystusem i odpoczywali w pokoju. Amen



Boże, Ty przez łaskę przybrania uczyniłeś mnie dzieckiem światłości. Spraw, proszę, abym się nie pogrążył w szatańskich ciemnościach, lecz zawsze trwał w blasku otrzymanej od Ciebie wolności. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

O modlitwie
Przedstawiamy kolejny fragment zapisków Cataliny Rivas, współcześnie żyjącej mistyczki z Boliwii. Tym razem są to słowa Pana Jezusa, zachęcające nas do wytrwałej, ufnej modlitwy zanoszonej z pokorą. Pragniemy przypomnieć, że władze kościelne w Cochabamba, z arcybiskupem Renę Fernandezem Apaza, uznały doświadczenia mistyczne Cataliny oraz jej pisma za prawdziwe znaki Boże, dlatego zezwoliły na ich publikację.

Powiedziałem: Proście, a otrzymacie. Nie zapominajcie jednak, że, abyście zostali wysłuchani, musicie w odpowiedni sposób prosić. Wielu prosi, ale nie każdy otrzymuje, ponieważ nie prosi tak, jak powinien to czynić, czyli: z pokorą, z wiarą i z wytrwałością.

Nie toleruję pychy. Wiedzcie, że nie będą wysłuchane modlitwy tych, którzy ufaj ą tylko swojej sile i wierzą, że są lepsi od innych. Nie jestem natomiast głuchy na wołania ludzi pokornych. Modlitwy skruszonych wznoszą się do nieba i nie wracają, dopóki nie zostaną wysłuchane przeze Mnie. Wiedzcie, że kiedy uniżacie się, bezzwłocznie zmierzam do was, by was objąć. Ale jeśli stajecie się zarozumiali i dumni z powodu waszej mądrości i czynów, oddalam się od was i pozostawiam was samych sobie. Nie gardzę nawet największymi grzesznikami, gdy prawdziwie żałują za grzechy i uniżają się w Mojej obecności, wyznając, że są niegodni Moich łask. Nikt, kto wierzy we Mnie, nie zostanie zlekceważony. Niech wiedzą o tym wszyscy grzesznicy. Nigdy nie zdarzyło się, żeby ktoś Mi zawierzył i został opuszczony, i to bez względu na to, jak wiele grzechów popełnił. Kto zwraca się do Mnie z wiarą prosząc o łaski, które są natury duchowej i są pożyteczne dla jego duszy, może być pewien, że je otrzyma. Ja nie czynię jak ludzie, którzy obiecują, a potem nie dotrzymują słowa. Oni tak robią, ponieważ bądź kłamali przy składaniu obietnicy, bądź z upływem czasu zmienili zdanie. Ja jednak nie mogę kłamać, ponieważ jestem prawdą; nie mogę zmienić zdania, ponieważ jestem sprawiedliwością i prawością i znam konsekwencje własnych czynów. Jak więc mógłbym nie dotrzymać danych wam obietnic?

Zachęcam was, byście prosili mnie o potrzebne łaski. To dlatego powiedziałem: Proście, a otrzymacie; szukajcie a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Jak mógłbym nawoływać was, byście prosili mnie o łaski, jeśli Moją wolą nie byłoby udzielanie ich? Jeśli będziecie prosić Mnie o rzeczy, które są pożyteczne dla waszego zbawienia i będziecie modlić się z wiarą, wysłucham was. Nie mogę spełnić natomiast próśb, które dotyczą rzeczy szkodliwych dla waszych dusz. Dla przykładu: jeśli ktoś myśli o tym, aby się zemścić za jakieś zranienie albo dokonać jakiejś obrazy i modli się o Moje wsparcie, nie zostanie wysłuchany. Prosząc bowiem o coś złego lub niesprawiedliwego, grzeszy się przeciwko Mnie.

Podobnie, jeśli przywołujecie Bożą pomoc, bo chcecie, abym was wspierał, nie możecie stawiać jakiejkolwiek przeszkody w waszej modlitwie. Na przykład, jeśli prosicie o siły do pokonania pokus, a jednocześnie nie chcecie rezygnować z okazji do popełnienia grzechu, nie liczcie na to, że spełnię waszą prośbę. Gdy więc pomimo modlitwy zgrzeszycie, nie możecie winić za to Mnie, mówiąc: Pro-siłam(em) Boga, aby dał mi siły do pokonania grzechu, ale mnie nie wysłuchał. To wy sami, stawiając przeszkody, sprawiacie, że wasza modlitwa jest bezużyteczna i że nie mogę spełnić waszej prośby.

Doczesne łaski (np. zwycięstwo w sporze, dobre żniwa, wolność od chorób czy prześladowań) będą udzielone jedynie wtedy, jeśli będzie to pożyteczne dla waszego zdrowia duchowego. W przeciwnym wypadku, odrzucę takie prośby, ponieważ kocham was, a wiem, że takie łaski mogłyby spowodować szkody w waszych duszach. Nie daję pewnych łask kierowany Moim miłosierdzia, a inne udzielam dla kary. Jeśli zatem nie otrzymujecie łask, o które prosicie, cieszcie się, ponieważ lepiej jest dla was, że takie łaski nie zostały wam udzielone... Wielokrotnie prosicie o truciznę, która by was zabiła. To dlatego musicie pozwolić, aby to Moja Wola spełniała wasze prośby, bo ona wie, czy dotyczą one czegoś, czego naprawdę potrzebujecie.

O duchowe łaski, takie jak: przebaczenie grzechów, wytrwałość w cnocie czy miłość do Mnie, trzeba prosić w sposób pewny i bezwarunkowy, z głęboką nadzieją, że się je otrzyma. Grzesznicy! Jeśli nie zasługujecie, aby otrzymać łaski, proście w Moje Imię, ja mam bowiem wielkie zasługi przed Moim Ojcem. Ze względu na nie otrzymacie wszystko, o co poprosicie.

Proście wytrwale, przede wszystkim nie ulegajcie znużeniu z powodu ciągłego ponawiania próśb. Właśnie dlatego powiedziałem: Nie ustawajcie w modlitwie, uczyńcie całe wasze życie modlitwą. Nie pozwólcie, aby cokolwiek powstrzymało was od modlitwy, ponieważ zaprzestając zwracania się do Mnie, sami pozbawiacie się Boskiego wsparcia i wystawiacie się na pokusy.

Wytrwałość w łasce jest darem całkowicie darmo danym, który otrzymujecie nie ze względu na wasze zasługi, ale dzięki waszym modlitwom. Łańcuchowi Boskiego wspomożenia musi odpowiadać łańcuch modlitw, bez którego rzadko udzielam łask. Jeśli przerwiecie modlitwy i przestaniecie prosić, ja również wstrzymam łańcuch mojego wstawiennictwa i w ten sposób utracicie wytrwałość. Przeczytajcie: Dalej mówił do nich: Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: Przyjacielu, użycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przyszedł do mnie z drogi, a nie mam, co mu podać. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci leżą ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie. Mówię wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje ( Łk, 11, 5-8 ) .

Ludzie denerwują się, kiedy ktoś im się naprzykrza i prosi o coś. Mnie nie drażni wasze natręctwo w modlitwie, wręcz przeciwnie, cieszę się z waszej wytrwałości i zachęcam was, abyście przedstawiali mi swoje prośby wielokrotnie. Mówiąc: szukajcie, kołaczcie, chciałem, abyście zrozumieli, że musicie być jak biedni żebracy, którzy proszą o jałmużnę i którzy nawet wtedy, gdy ludzie ich odprawiają z niczym, nie przestają prosić i domagać się, aż nie zostanie im cokolwiek podarowane.

Proście o wytrwałość w każdym momencie: kiedy się budzicie, modlicie, uczestniczycie we Mszy św., adoracji Najświętszego Sakramentu, kładziecie się spać... a zwłaszcza wtedy, gdy zły namawia was do popełnienia grzechu. Zawsze módlcie się słowami: Pomóż mi, wspieraj mnie, oświeć mnie, daj mi siłę, nie opuszczaj mnie. Proście mnie o łaski za pośrednictwem Mojej Matki, ponieważ Jej niczego nie odmawiam. Ona jest osłodą dla grzeszników, ratunkiem dla cierpiących i źródłem wszelkiej łaski.

pom napisał:

Julia Maria przyszła na świat 17.04.1865 roku w wielodzietnej rodzinie hrabiowskiej
w Loosdorf koło Wiednia.

Była rodzoną siostrą bł. Marii Teresy Ledóchowskiej, powszechnie nazywanej matką czarnej Afryki,
założycielki sióstr klawerianek, beatyfikowanej przez Pawła VI w 1975 roku.
W 1874 roku jej rodzina przeniosła się do Sankt Pölten i tam Julia uczęszczała do Szkoły Pań Angielskich,
otrzymała wykształcenie o profilu humanistycznym. W roku ukończenia nauki przybyła wraz z rodziną
do nabytego przez ojca majątku w Lipnicy Murowanej koło Bochni.
Mając 21 lat, wstąpiła do klasztoru urszulanek w Krakowie. W dniu obłóczyn przyjęła imię zakonne - Maria Urszula.
Pierwszą profesję zakonną złożyła 28 kwietnia 1889 roku. Następnie pracowała w krakowskim internacie sióstr.
W 1904 roku jako przełożona domu kierowała internatem natomiast dwa lata później założyła pierwszy
na ziemiach polskich internat dla studentek szkół wyższych. Swoje powołanie do wychowania młodzieży
i opieki nad nią odkryła jeszcze w nowicjacie.

W 1907 z błogosławieństwem papieża Piusa X wraz z dwiema siostrami wyjechała do Petersburga,
aby objąć kierownictwo internatu dla dziewcząt przy polskim gimnazjum parafii św. Katarzyny.
Siostry nosiły strój świecki, ponieważ w imperium rosyjskim życie zakonne jest zakazane.
Matka Urszula szybko odnalazła drogę do serc i umysłów dziewcząt. Uczyła się języka rosyjskiego i zdała egzamin państwowy,
aby móc prowadzić lekcje języka francuskiego.

Wspólnota sióstr powiększa się. W 1908 roku mała filia klasztoru krakowskiego staje się autonomicznym domem urszulanek z własnym nowicjatem, a matka Urszula jego przełożoną.

W 1910 nad Zatoką Fińską powstał dom dla wspólnoty, zwany Merentähti (po fińsku: Gwiazda Morza),
oraz – realizujące idee pedagogiczne m. Urszuli – gimnazjum z internatem dla dziewcząt.
Matka Urszula, przynaglona miłością Chrystusa, nawiązała szybko kontakt z miejscową ludnością protestancką,
a katolicka kaplica domu stałą się miejscem modlitwy również dla Finów – w ich własnym języku.
W 1914 roku wyjechała do Szwecji, do Sztokholmu a następnie do Danii, wspólnie z wyjeżdzającymi
z Petersburga siostrami zorganizowała szkołę języków dla skandynawskich dziewcząt, podjęła współpracę
z Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, który założył w Szwecji Henryk Sienkiewicz.

W 1920 roku Matka Urszula wróciła do Polski, osiedliła się koło Poznania - w Pniewach, gdzie założyła zgromadzenie
Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego zwane urszulankami szarymi.
7.06.1920 roku otrzymała od papieża Benedykta XV zatwierdzenie nowego zgromadzenia.
Włodzimierz Ledóchowski - rodzony brat Urszuli, ówczesny generał jezuitów - był rzecznikiem dzieła swojej siostry
wobec Stolicy Apostolskiej. Całe życie s. Urszuli było ofiarną służbą Bogu, ludziom, Kościołowi i ojczyźnie.
Wiele podróżowała, wizytowała poszczególne domy, kształtowała w siostrach ducha ewangelicznej radosnej służby.

"Naszą polityką jest miłość. I dla tej polityki jesteśmy gotowe poświęcić nasze siły, nasz czas i nasze życie" - powtarzała często.

Zmarła 29.05.1939 roku w Rzymie. Tam też została pochowana w domu generalnym mieszczącym się przy via del Casaletto.

20.06.1983 roku została beatyfikowana przez św. Jana Pawła II w Poznaniu.
W 1989 r. jej zachowane od zniszczenia ciało zostało przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego.
18.05.2003 roku, w dniu swoich 83. urodzin, św. Jan Paweł II ogłosił ją w Rzymie świętą.
Założone przez św. Urszulę Ledóchowską zgromadzenie Urszulanek Serca Jezusa Konającego
realizuje swe zadania apostolskie przede wszystkim w dziedzinie wychowania i nauczania dzieci i młodzieży oraz służąc potrzebującym i pokrzywdzonym. Siostry prowadzą kilkadziesiąt dzieł w Polsce, kilkanaście we Włoszech i pojedyncze w 12 innych krajach.
Ze zgromadzeniem zaprzyjaźniony był św. Jan Paweł II, który jako biskup krakowski spędzał nieliczne wolne chwile w gościnnym domu sióstr na Jaszczurówce w Zakopanem. Także będąc w Warszawie nocował często w domu zgromadzenia na Wiślanej.
Już jako papież odwiedzał domy urszulanek w Rzymie (1986 r.), w Zakopanem (1997 r.) i w Warszawie (1999 r.).


Źródło:
brewiarz.pl/czytelnia/swieci/05-29a.php3
www.sanktuarium-pniewy.pl/sw-urszula-ledochowska/

Multimedialna platforma Sanktuarium św. Urszuli Ledóchowskiej w Pniewach:
piecpiaty.pl/

pom napisał: