z tego co wiem,że jak niechcesz tego daru to Pan go zabiera nic n asiłe.Moze to sprawa psychiki??

Proszę Cię!
Przecież otrzymałem go we Wspólnocie, na której spotkanie poszedłem z jakąś dziwną nadzieją, że może go otrzymam i wszystko zaczęło się od momentu, którego opisywałem - tego natchnienia pewnej dziewczyny, która sama zaczęła mówić językami.

Ale może faktycznie, ten dar zniknie za parę lat. "Położę wędzidło na swoje usta".

Posłuchaj jeśli nie chcesz tego daru to ten dar znika i to bardzo szybko .Jeśli nie znika mimo że niecchesz to coś jest nie tak Pan nie narzuca na siłe.Dar Języków jest bardzo pięknym darem nie porujnuje psychiki możesz byc spokojny.Czemu chcesz z niego rezygnować??

O, Boże, jaka ulga, mogę z kimś o tym pogadać.

Sam już nie wiem, czy chcę czy nie chcę się po wyzbyć. Problem jest w tym, że mam już etykietkę -- o, dyskrecji -- chorego i jeśli komuś powiem, że jeszcze mówię w językach, których nie rozumiem, to całkowicie weźmie mnie za czubka.

Muszę powiedzieć, że dwa lata temu, tuż po otrzymaniu tego daru, poszedłem do księdza, zresztą egzorcysty i mu się zwierzyłem z tego głosu "Mana ta et, al Jehu" oraz z tego, że sam zaczynam mówić językami. Wtedy mi stwierdził, że tak, mam ten dar, i to jest zwyczajna rzecz od dwóch tysięcy lat. Ale. Ale mój stan psychiczny od tego czasu się pogorszył i -- trochę zaszantażowany przez rodzinę -- trafiłem do psychiatryka w lecie 2011 roku (po raz drugi w życiu, pierwszy w 2005) i dostałem diagnozę najgorszą z możliwych. I --- ten sam ksiądz, który potwierdził po niemal roku od psychiatryka, nawet na mnie nie spojrzał, tylko odburknął: "jaki dar??".
Inny także stwierdził, że tamte słowa, które powyższe słowa, wcale nie były po hebrajsku. (Można sprawdzić choćby w Internecie -- są to dokładnie te słowa: porcji to pora, nie Boga).

Rozumiesz wobec tego, że nie łatwo jest żyć z tym darem. Zwłaszcza gdy czasem, gdy wpadnę w trudną sytuację i złe myśli mi przychodzą do głowy, zaczynam nawet bluźnić tymi językami.

Zresztą, sam nie wiem, czy wierzyć i co o tym myśleć. Tam we Wspólnocie - jak już mówiłem, raz jedyny tylko byłem - podczas tzw. konferencji kobieta mówiła rzecz, z którą nigdy w życiu się nie zgodzę. Aby wyzbyć się z serca - tego centrum naszego ja -- swojej woli i żyć według Ducha Świętego (na marginesie dodam, że znałem pewną dziewczynę z tej Wspólnoty, która była stuprocentowym zaprzeczeniem tej zasady). Potem zaś podczas śpiewów, modlitw i tej natchnionej modlitwy językiem, podczas której - jak już mówiłem - jakby świat przestał istnieć poza tą mówiącą dziewczyną --- tylko ksiądz, by rzec, nadzorujący spotkanie, wyglądał jakby nie ulegał żadnej religijnej ekstazie i patrzył to na tego, to na owego bardzo czujnym okiem.
I właśnie ten ksiądz mi potem mówi, że wcale Bóg do mnie nie powiedział po hebrajsku, tylko coś mi się w głowie poprzestawiało.

Sam też zaczynam się zastanawiać, czy ten dar, to nie jakaś autosugestia, ponieważ wychowałem się w bardzo religijnej rodzinie i jakiś zdrowy rozsądek we mnie każe tak myśleć.

We wspólnocie kiedy na przykłąd Duch Święty udziela darów dar proroctw,języków,płaczu śmiechu,Zaśnięcia w Duchu i innych to jest to normalne.Te dary sa aby czlowiek wzrastal w wierze,miłości i sa udzielane dla dobra innych.


Po prostu za dużo o tej sytacji myślisz i stąd te ,,kwiatki''



To centrum ,,JA'' to pycha,egoizm i to wszystko co oddziela nas od Pana.by Duch Święty mógł w nas działać musimy usunąć właśnie te rzeczy, Pan szanuje twą wole co więcej przystosuje się do każdej osoby,sytuacji.Jeśli czegoś nie chcesz robić nie bedzie cię ganił


Proponuje nie myśleć przesadnie dużo o tych darach,Korzystać z Sakramentów Świętych a wszystko ułoży się .Zawsze jeśli masz wątpliwości co do czego porozmawiac ze Spowiednikiem na spokojnie wyjaśnić co sie dzieje i nie panikować nazwać rzeczy po imieniu Sakrament Pojednania jest tak silny że nie tylko Pan odpuszcza grzechy ale łamie i leczy to wszystko z czym mamy problem i nie możemy sobie poradzić.Modlić się o rozeznanie i o ułożenie ''tych trudnych sytuacji życiowych,, aby poukładał to wszystko.

Hm. Trochę wymijająca i szablonowa odpowiedź. Cóż, z tym, że mam - użyję psychologicznego terminu - wyzbyć się swojego "ośrodka jaźni", to się nie zgodzę. Dobrze mi mówisz, że nie muszę się wyzbyć, bo wiedz, że całe życie starałem się żyć sprawiedliwie.
I cóż, mówisz, że to dar. Wiedz, że niełatwo z nim żyć, zwłaszcza w moim obecnym stanie psychicznym i po "entuzjastycznych" reakcjach tych dwóch księży, które nakreśliłem wcześniej.
Przynajmniej Ty nie wzięłaś tego za wariactwo.

Ale przyznam, że najchętniej bym zapomniał o tych językach, więc jeśli Pan szanuję moją wolę, to może za jakiś czas to nastąpi.

:)Wiesz niewiem jaka jest sytuacja do końca nie jestem przy tobie ale nienależy wszystkiego demonizować