Cud w Dubnej, Polska, rok 1867

Polska znajdowała się pod dominacją carskiej Rosji, usiłującej zniszczyć polski język i kulturę.
W tych strasznych czasach prześladowań Zbawiciel nie pozostawił swych wiernych w osamotnieniu. By wzmocnić wiarę i dodać ludności odwagę, Chrystus objawił się w maleńkim kościółku w wiosce zwanej Dubna.
Cud wydarzył się, gdy pobożna ludność wioski uczestniczyła w Czterdziestogodzinnym Nabożeństwie, w dniu 5 lutego 1867 roku. W czasie wystawienia Najświętszego Sakramentu wierni zauważyli nagle świetliste promienie wystrzeliwujące z Najświętszej Hostii. Po chwili, w środku Hostii ukazała się postać Zbawiciela. Zdumiony kapłan wkrótce otoczony został przez wiernych podchodzących do ołtarza, by z bliska przyjrzeć się cudownemu objawieniu. Cud ten trwał aż do końca nabożeństwa i widziany był przez wszystkich zgromadzonych w kościele, wśród których nie brakowało nawet zastraszonych, chylących się ku schizmie, katolików.
Wieść o cudownym objawieniu szybko obiegła okolicę, wzbudzając czujność władzy okupacyjnej. Policja wezwała kapłana na przesłuchanie, po czym przesłała raport do gubernatora. Tenże nakazał, pod karą ciężkiego więzienia, absolutne milczenie na temat cudownego wydarzenia. Nieustraszony kapłan poinformował jednak o wszystkim biskupa, lecz ze względu na niebezpieczeństwo represji i groźbę zamknięcia kościoła władze kościelne zdecydowały nie rozgłaszać tej wieści.
Bez względu na działania władz carskich, w szybkim czasie wieść o cudownym objawieniu obiegła Polskę, podnosząc na duchu umęczony naród i wzmacniając wiarę w zwycięstwo wolności i wiary katolickiej.

W Dubnej w Polsce w jaśniejącej Hostii widziano twarz Zbawiciela.

CUD W MIDDLEBURGU, BELGIA,
Było to w roku 1374, gdy Jan z Kolonii jak zawsze, udawał gorliwośd religijną,
dalekim będąc od ducha pokuty i przystąpił do Komunii Świętej bez spowiedzi.
Gdy tylko kapłan udzielił mu Komunii, Hostia natychmiast zamieniła się w
cząstkę ciała i ugrzęzła mu w gardle. Przerażony chciał jakoś ukryd ten fakt, lecz
gdy przygryzł zębami tkwiące w ustach ciało, natychmiast wypłynęły z niego
krople krwi, spadając na komunijny obrus. Kapłan zauważył krew oraz dziwne
zachowanie komunikanta i szybko zareagował, usuwając Hostię z jego ust i
przenosząc Ją z czcią na ołtarz.
13
Historia pokazuje, że ta świętokradcza Komunia nie uszła Janowi bezkarnie -stracił on natychmiast wzrok. Ogarnięty żarliwym żalem za swój grzech,
podszedł na kolanach do kapłana i wyznał go przed całym kościołem. Ta szczera
skrucha przywróciła mu na nowo wzrok. Wieśd o tym cudzie rozeszła się
błyskawicznie docierając do uszu arcybiskupa Fryderyka III, który nakazał
przeniesienie cudownej Hostii do katedry w Kolonii.