PRZEPISY O ODPUSTACH

I
Kan. 992 – Odpust jest to darowanie wobec Boga kary doczesnej za grzechy odpuszczone już co do winy. Otrzymuje je wierny, odpowiednio przygotowany i po wypełnieniu pewnych określonych warunków, przez działanie Kościoła, który jako sługa odkupienia autorytatywnie rozporządza i dysponuje skarbcem zadośćuczynienia Chrystusa i świętych.
Kan. 993 – Odpust jest cząstkowy albo zupełny, zależnie od tego, czy uwalnia od kary doczesnej należnej za grzechy w części lub całości.
Kan. 994 – Każdy wierny może zyskiwać odpusty czy to cząstkowe, czy zupełne albo dla siebie, albo ofiarowywać za zmarłych na sposób wstawiennictwa.
Kan. 995 – § 1. Oprócz najwyższej władzy kościelnej, tylko ci mogą udzielać odpustów, którym tę władzę przyznaje prawo albo udziela jej Biskup Rzymski.
§ 2. Żadna władza, poza Biskupem Rzymskim, nie może przekazywać innym władzy udzielania odpustów, chyba że zostało jej to wyraźnie przyznane przez Stolicę Apostolską.
Kan. 996 – § 1. Tylko ten jest zdolny do uzyskania odpustu, kto został ochrzczony, nie jest ekskomunikowany i znajduje się w stanie łaski, przynajmniej pod koniec wypełniania przepisanych czynności.
§ 2. Aby zaś podmiot zdolny do uzyskania odpustów rzeczy-wiście je uzyskał, powinien mieć przynajmniej intencję zyskania odpustu oraz wypełnić w określonym czasie i we właściwy sposób nakazane czynności, zgodnie z brzemieniem udzielenia.
Kan. 997 – Co do udzielania i praktyki odpustów, należy po-nadto zachowywać inne przepisy, zawarte w specjalnych ustawach kościelnych.

II
Odpusty zupełne, które można zyskać codziennie.

1. Za odprawienie adoracji Najśw. Sakramentu przez pół godziny. Natomiast za nawiedzenie Najśw. Sakramentu – odpust cząstkowy. – Sposób adoracji nie jest określony, ani nie ma warunku, by Najśw. Sakrament był wystawiony.
2. Za pobożne czytanie Pisma św. przez pół godziny z należy-tym szacunkiem dla Słowa Bożego i traktowanie tej czynności jako czytanie duchowne.
Za każdorazowe czytanie Pisma św. pod tymi samymi wa-runkami, ale przez krótszy okres – odpust cząstkowy.
3. Za odprawianie Drogi Krzyżowej.
Warunki:
a) Odprawić trzeba to nabożeństwo w miejscu, gdzie jest prawnie założona Droga Krzyżowa.
b) Trzeba rozmyślać Mękę Pana Jezusa (nie ma konieczności, by treścią rozmyślania były poszczególne stacje).
c) Trzeba przechodzić od jednej stacji do drugiej. Jeśli Drogę Krzyżową odprawia się publicznie i trudno wszystkim obecnym przechodzić do stacji, bez wywoływania zamieszania, wystarczy, gdy do stacji przechodzi przewodniczący, a inni wierni pozostają na swoim miejscu (nie ma obowiązku powstawania i klękania przy każdej stacji).
Kto w ten sposób z powodu słusznej przeszkody, np. choroby, podróży, zamknięcia kościoła itp. nie może odprawić Drogi Krzyżowej według podanych wyżej warunków, zyska odpust zupełny, jeżeli przynajmniej przez pół godziny odda się pobożnemu czytaniu lub rozważaniu Męki Pana Jezusa.
4. Za odmówienie cząstki różańca (czyli 5 dziesiątków)
w kościele, w publicznej kaplicy, w rodzinie, w społeczności zakonnej, w stowarzyszeniu pobożnym.
Inne warunki:
a) Trzeba odmówić 5 dziesiątków bez przerwy.
b) Do modlitwy ustnej dodać trzeba rozmyślanie tajemnic różańcowych.
c) Przy publicznym odmawianiu różańca trzeba zapowiadać odmawiane tajemnice, według przyjętego zwyczaju w danej miejscowości, natomiast w prywatnym odmawianiu różańca wystarczy, by z modlitwą ustną łączyć rozważanie danej tajemnicy.

(Inne odpusty zaznaczone są w rubryceli-kalendarzu)

III
Odpusty cząstkowe

1. Wierny dostępuje odpustu cząstkowego, jeżeli w czasie spełniania swoich obowiązków i w trudach życia, wznosi myśl do Boga z pokorną ufnością, dodając jakiś akt strzelisty, chociażby tylko w myśli.
2. Wierny dostępuje odpustu cząstkowego, jeżeli powodowany motywem wiary, przyjdzie z pomocą potrzebującym współbraciom, pomagając im osobiście albo ze swoich dóbr.
a) Są obdarzone odpustem cząstkowym wszelkie „uczynki miłosierne co do duszy i do ciała”. Chodzi więc o wszelką pomoc potrzebującym (nie muszą to być katolicy), wykonywana z pobudek wiary katolickiej, nie wystarczy tylko naturalne współczucie, chęć uwolnienia się od natręctwa, pozyskania uznania itp.
b) Bliźni musi być w potrzebie, tzn. potrzebuje pomocy ze strony innych osób.
c) Pomagający katolik czyni to osobiście, przez swą czynność albo pomaga ze swoich dóbr.
3. Wierny dostępuje odpustu cząstkowego, gdy w duchu pokuty powstrzymuje się od rzeczy godziwej a sobie przyjemnej.
Warunkiem uzyskania tego odpustu jest odmówienie sobie,
w duchu umartwienia czegoś, co jest dla danej osoby przyjemne, a co samo w sobie jest godziwe albo przynajmniej obojętne pod względem moralnym. – Musi być intencja u katolika, tzn. chęć praktykowania chrześcijańskiego umartwienia.

IV
Niektóre modlitwy i praktyki pobożne
obdarzone odpustami cząstkowymi:

– Wzbudzenie w sobie aktów wiary, nadziei i miłości,
– przyjęcie Komunii św. duchowej,
– uczenie się albo nauczanie katechizmu,
– uczestniczenie w nowennie odprawianej publicznie przed uroczystością Bożego Narodzenia, Zesłania Ducha Świętego, Niepok. Poczęcia NMP,
– odprawianie rozmyślania,
– odprawianie skupienia miesięcznego (rekolekcji miesięcznych),
– przeżegnanie się z wymówieniem słów: W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen,
– odmówienie Anioł Pański (3 wezwania, 3 Zdrowaś, wezwanie i modlitwa), a w czasie wielkanocnym Regina caeli,
– za odmówienie:
„Duszo Chrystusowa”
„Wierzę w Boga”
Ps 129 „De profundis”
Litanii zatwierdzonej dla całego Kościoła
„Memorare” (Pomnij)
„Requiem aeternam” (Wieczny odpoczynek)
„Salve Regina”
„Pod Twoją obronę”
„Veni, Sancte Spiritus”