Myśli Św. o. Pio na każdy dzień roku

kaplicaswojcapio.fm.interia.pl/dobrego_dnia.htm


Tak pisze ojciec Pio do trzech córek duchowych:
Nie wszyscy jesteśmy powołani przez Boga do zbawiania dusz i głoszenia Jego chwały poprzez wielki apostolat głoszenia... Osoba może głosić chwałę Boga i pracować dla zbawienia dusz poprzez życie prawdziwie chrześcijańskie, prosząc nieustannie Pana, aby nadeszło Jego królestwo, aby Jego imię było uświęcone, aby nie wodził nas na pokuszenie, aby zbawił nas od złego.
To jest to, co powinnyście robić również wy, ofiarując się całe i nieustannie Panu dla tego celu.
Módlcie się za przewrotnych, módlcie się za letnich, módlcie się za gorliwych również, ale przede wszystkim módlcie się za Papieża, o realizację wszystkich potrzeb duchowych świętego Kościoła, naszej najczulszej matki. A specjalną modlitwą obejmujcie tych wszystkich, którzy pracują dla zbawienia dusz i dla chwały Boga na misjach, wśród niewiernych i niewierzących.
Jeszcze raz zachęcam was do ofiarowania się całkowicie wraz z wieloma innymi duszami, które możecie porwać, dla tych wszystkich celów wymienionych wyżej, i bądźcie pewne, że jest to najwyższy apostolat, jaki może wypełniać dusza w Kościele Bożym. Pamiętajcie stale o tym moim stwierdzeniu, gdyż to samo mówi również Jezus, i pogardzajcie wszelkimi przeciwnymi twierdzeniami, które nieprzyjaciel będzie wam sugerował (Ep II, ss. 70-71).

Modlitwa jest najlepszą bronią, jaką posiadamy. Jest ona kluczem, który otwiera Serce Boga. Powinieneś mówić do Pana Jezusa również sercem, a nie tylko wargami. Co więcej, w pewnych przypadkach powinieneś mówić do Niego tylko sercem.

Ten, kto nie rozmyśla, postępuje tak, jak ten, kto nigdy nie przegląda się w lustrze i dlatego nie stara się o to, by wyglądać czysto. Może być brudny i nawet o tym nie wie. Osoba, która odprawia medytację i zwraca swoją myśl ku Bogu, który jest lustrem jej duszy, stara się, aby poznać swoje braki i naprawić je, by panować nad odruchami i uporządkować swoje sumienie.

Kto zaczyna kochać, ten powinien być gotowy na przyjęcie cierpienia.

Jeśli cierpisz, zgadzając się z wolą Boga, to nie obrażasz Go, ale kochasz. Twoje serce dozna wielkiej pociechy, jeśli będziesz pamiętać, że w godzinie cierpienia sam Jezus Chrystus cierpi w tobie i dla ciebie. Nie opuścił cię, kiedy uciekałaś od Niego. Dlaczego miałby cię opuścić teraz, kiedy w okresie męczeństwa twej duszy dajesz Mu dowody miłości?

Cierpienie fizyczne i duchowe jest najwspanialszym darem, jaki możesz ofiarować Temu, który cierpiąc -zbawił cię.

Aniołowie zazdroszczą nam tylko jednego, a mianowicie tego, że nie mogą cierpieć dla Boga. Tylko cierpienie pozwala duszy powiedzieć z całym przekonaniem: Mój Boże, dobrze wiesz, że Cię kocham!